Kantata BWV 132 napisana w 1715 r. kantata weimarska Bacha na czwartą niedzielę adwentu „Bereitet die Wege, bereitet die Bahn” (Przygotujcie ścieżki, przygotujcie drogę!) BWV 132 przeznaczona jest głównie na cztery głosy, smyczki i continuo. Pojawia się również obój, szczególnie w arii otwierającej, gdzie stanowi odpowiednik pierwszych skrzypiec i obok głosu sopranowego przyjmuje rolę koncertującą. Ponieważ organy i smyczki w Weimarze były nadal dostrojone do wyższego tonu chóru, obój ustawiony na ton kameralny wymagał transponowania części o tercję małą wyżej. Bach dodał także do continuo partię fagotu, która jednak wyznacza własne rytmiczne akcenty. Różnice te są jednak odnotowane tylko w taktach otwierających – od dobrze zorientowanego muzyka oczekiwano, że będzie to kontynuował przez całą część. Radosne oczekiwanie na przyjście Mesjasza zainspirowało Bacha do skomponowania żywiołowej części, w której sopran ma śpiewać praktycznie nieskończone koloratury. Oczywiste jest, że nie jest to przygotowywana zwykła droga, ale raczej drogą wiary sięgającą wieczności, którą sopran i obój mogą podążać tylko z niezwykłym wysiłkiem. To, że Bach wymyślił tę kompozycję, świadczy o wybitnych umiejętnościach dorosłych śpiewaków z dworu weimarskiego. W szkole św. Tomasza w Lipsku młodzi uczniowie Bacha z trudem opanowaliby tę partię sopranu.
Poniższy recytatyw tenorowy jest początkowo znacznie bardziej podobny do piosenki, ale wkrótce łączy się w arioso, które przypomina koloratury otwierającej arii. Tekst bada konsekwencje przyjścia Chrystusa dla życia Jego wyznawców i odwołuje się niemal dosłownie do tez Marcina Lutra, że ​​nie można osiągnąć usprawiedliwienia z uczynków, ale że całe nasze życie musi być świadectwem wiary i pokuty.
Nieco ponura aria basowakontynuuje w podobnym tonie. Jego dudniące preludium continuo, przypominające ćwiczenia pedału organowego, jest przerywane krótkimi rytmami, których ton i waga doskonale odzwierciedlają schemat wypowiedzi tekstu „kim jesteś?” To dociekliwe pytanie postawione Janowi Chrzcicielowi w ewangelii zadaje się tutaj każdemu wierzącemu. Po tym surowym przesłuchaniu natychmiast następuje wyznanie, któremu towarzyszą więzy, że nie służyli Bogu wystarczająco gorliwie, a nawet zerwali „węzeł chrztu”. W tej części libretto i muzyka mają na celu przekroczenie zrytualizowanego tekstu i dotarcie do serc słuchaczy, ton, który przenika również następną altową arię„Członki Chrystusa, ach, rozważcie”. Przez oszczędną linię basu rozwija się delikatna i płynna melodia skrzypiec, która wymaga tyle samo umiejętności i wirtuozerii w swojej pozornej łatwości, jak solo altowe. Ta aria, osadzona w tonacji elegijnej h-moll, jest ostatnią częścią partytury Bacha – bardzo nieoczekiwanym zakończeniem dzieła rozpoczynającego się w A-dur. Zachowana kopia „Evangelischen Andachts-Opffer” Salomo Francka potwierdza jednak, że po wersecie „Umartwiaj nas swoją dobrocią” z hymnu Elżbiety Cruciger „Herr Christ der einzig Gottes Sohn” powinien nastąpić. Nie wiadomo, czy należało to wykonać jako zwykły hymn zbiorowy, czy też Bach pominął część chorału z jego kantaty 164 (która kończy się tym samym hymnem) do partii wykonawczych. To ostatnie założenie jest preferowane przez badaczy Bacha i dlatego jest wersją prezentowaną w tym nagraniu.