Flavio Re di Longobardi

Opera Flavio, Re di Longobardi (Flawiusz, król Longobardów) została napisana przez Georga Friedricha Händla w 1723 roku i miała swoją premierę w Londynie w tym samym roku. Jest to opera seria w trzech aktach, oparta na włoskim libretcie Nicolò Francesco Hayma. Akcja rozgrywa się w VII wieku w Italii, gdzie panuje król Flawiusz z dynastii Longobardów.

Fabuła opery jest dość skomplikowana i pełna intryg i zwrotów akcji. W skrócie chodzi o to, że król Flawiusz ma dwóch synów: Guido i Vitige. Guido jest zakochany w Emili, córce Teodora, księcia Benewentu. Vitige jest zakochany w Teofani, siostrze Emili. Jednak Teodor nie zgadza się na małżeństwo swoich córek z synami Flawiusza, ponieważ uważa ich za niegodnych. Dlatego Teodor postanawia zemścić się na Flawiuszu i spiskuje z Ugone, księciem Spoleto, aby obalić go z tronu.

W międzyczasie Flawiusz dowiaduje się o miłości swoich synów do córek Teodora i postanawia je zaakceptować. Jednak nie wie o spisku Teodora i Ugone. W drugim akcie dochodzi do konfrontacji między Teodorem a Flawiuszem, podczas której Teodor rani Flawiusza mieczem. Flawiusz udaje się do swojego pałacu, gdzie jest opiekowany przez swoją żonę Ermengardę. W trzecim akcie dochodzi do kolejnej bitwy między Teodorem a Ugone a synami Flawiusza. Tym razem Guido zabija Teodora, a Vitige zabija Ugone. Flawiusz wybacza swoim synom za ich bunt i zgadza się na ich ślub z Emilią i Teofanią. Opera kończy się happy endem i chwałą Flawiusza.

Opera Flavio Re di Longobardi jest pełna pięknych arii i duetów, które wyrażają uczucia bohaterów. Niektóre z nich to: “Rompo i lacci”, “Bel contento”, “Privarmi ancora”, “Amor nel mio penar”.

Flavio Re di Longobardi – parę cytatów z opery

• “Rompo i lacci” – aria Guida z pierwszego aktu, w której wyraża on swoją gotowość do walki o miłość Emilii: “Rompo i lacci e volo a te / Sì che il mio cor non teme / Né la morte né il fato / Pur che sia da te amato” (“Zrywam więzy i lecę do ciebie / Tak że moje serce nie boi się / Ani śmierci ani losu / Byle być przez ciebie kochanym”).
• “Bel contento” – aria Vitige z drugiego aktu, w której wyraża on swoją radość z miłości Teofanii: “Bel contento già gode quest’alma / Che vive in speme di goder un bene / Che più non brama” (“Piękne szczęście już cieszy tę duszę / Która żyje w nadziei cieszenia się dobrem / Którego nic więcej nie pragnie”).
• “Privarmi ancora” – aria Emilii z trzeciego aktu, w której wyraża ona swoją troskę o los Guida: “Privarmi ancora del mio ben vorresti? / Ah! no crudel! non farmi più soffrire / Lasciami almen morir con lui se muore” (“Chciałbyś mnie jeszcze pozbawić mojego dobra? / Ach! nie okrutny! nie sprawiaj mi więcej cierpienia / Pozwól mi przynajmniej umrzeć z nim jeśli umiera”).
• “Amor nel mio penar” – aria Teofanii z trzeciego aktu, w której wyraża ona swoją wierność Vitige: “Amor nel mio penar / Non m’abbandona mai / E se il mio ben non ho / Almen sperar mi fa” (“Miłość w moim cierpieniu / Nie opuszcza mnie nigdy / A jeśli nie mam mojego dobra / Przynajmniej pozwala mi mieć nadzieję”).

Opera ta pokazuje również mistrzostwo Händla w komponowaniu muzyki dramatycznej i barokowej. Opera ta jest rzadko wystawiana na scenach operowych, ale warto ją poznać i posłuchać.