Nastrój wstępnego refrenu podkreśla nie wyzwolenie z rozpaczy poruszone w tekście hymnu, ale element “smutku”. Osadzona w elegijnej h-moll bez wsparcia continuo, część rozpoczyna się niepewną wstępującą linią fletu i pierwszym obojem d’amore.
Linia ta jest następnie podejmowana przez inne części, stapiając się w wzdychającej grze linii wśród drewnianych instrumentów dętych w intensywnych tercjach i szóstkach.
To, że Bach ustawia skrzypce obbligato wznoszące się ponad tym obciążonym otworem, nadaje utworowi nutę wzniosłości, przywołując w ten sposób na myśl pomocną dłoń Emmanuela – “Bóg jest z nami!” – która jest wyciągnięta do najbardziej potrzebujących. Biorąc pod uwagę takie ustawienie, chór może swobodnie wygłaszać hymn bez ozdób, owinięty i niesiony przez orkiestrę.
W następnym recytatywie basowym Bach godzi linearną formę hymnu z bardziej recytatywnym stylem poprzez miarowy, obojowy akompaniament i arioso ustawienie tempa końcowej linijki “jak Bóg cię uratuje”.
Cztery następujące arie są bardzo kontrastowe w swoich ustawieniach: ponieważ forma da capo musi być odrzucona jako niewykonalna z tekstem hymnu, ścieżka została uwolniona dla płynnych przejść.
Oprócz sprytnego planowania ogólnej struktury klawiszowej Bacha, naznacza on kantatę skutecznymi motywami continuo, które ładują każdą część charakterystyczną energią.
Aria basowa A-dur z pełnym, smyczkowym brzmieniem i triumfalnymi koloraturami przywołuje heroiczną atmosferę, podczas gdy aria tenorowa, której towarzyszy wyłącznie continuo i charakteryzuje się przeciwstawnymi fragmentami ruchu, traktuje o diable i piekle.
Tutaj energicznie skaczący bas e-moll opisuje nie tyle wrogie zagrożenie, co walczącą determinację, by zwyciężyć poprzez zaufanie obietnicy nieba. Dwa oboje d’amore i prężne continuo nadają kolejnej arii sopranowej h-moll charakter duszpasterski, który koncentruje się na kluczowym słowie “błogosławieństwo”.
To, że ludzkość musi jednak nagiąć się do woli Bożej, jest wyraźnie wyrażone w poważniejszej części B arii i w tekście hymnu “Bo co Bóg chce, to się stało!” Natomiast tenor wydaje się praktycznie unosić bez wszelkiego oporu i niepokoju w swojej drugiej arii (D-dur), w której unisono dwóch poprzecznych fletów i wyciszonych skrzypiec z pizzicato continuo zapewnia uderzająco elegancki akompaniament. Poprzez niezależną partię orkiestrową w czasie 6⁄8 Bach nadaje zwrotce chorałowej poważny, ale ożywiony charakter, który dobrze nadaje się do modlitwy błagającej o siłę do wiecznego chwalenia Boga – rzeczywiście, oprawa chorałowa Bacha skutecznie usuwa wszelki smutek z serc wierzących.
