BWV 8

BWV 8 “Liebster Gott, wenn werd ich sterben”.

To dzieło, które porusza głębokie kwestie życia i śmierci, a jednocześnie niesie ze sobą nadzieję i pocieszenie. Kantata ta została skomponowana w 1724 roku na szesnastą niedzielę po Trójcy Świętej, a jej tekst oparty jest na ewangelii według św. Łukasza, w której Jezus mówi o tym, jak przygotować się na przyjście Syna Człowieczego. W kantacie Bach wykorzystuje pieśń luterańską o tym samym tytule, która jest śpiewana przez sopran z towarzyszeniem rogu i chóru. Pieśń ta zadaje pytanie: “Kochany Boże, kiedy umrę?”, a następnie odpowiada na nie, mówiąc, że śmierć jest tylko przejściem do lepszego życia u boku Chrystusa.

Bach tworzy niesamowitą atmosferę w tej kantacie, używając różnych środków muzycznych. Na przykład, w pierwszej części kantaty słyszymy dwa oboje miłosne, które grają smutne i namiętne melodie, symbolizujące lęk przed śmiercią i tęsknotę za zbawieniem. Jednocześnie słyszymy smyczki i flet poprzeczny, które naśladują dźwięk dzwonów żałobnych, podkreślając powagę sytuacji. W drugiej części kantaty Bach wprowadza kontrast między ciemnymi i jasnymi barwami dźwiękowymi. 

Słyszymy alt i bas, którzy śpiewają o tym, jak śmierć jest straszna i jak trzeba być gotowym na sąd Boży. Ale potem słyszymy tenor i sopran, którzy śpiewają o tym, jak Jezus jest naszym przyjacielem i jak on nas pociesza i chroni przed złem. W ostatniej części kantaty Bach wraca do pieśni luterańskiej, ale tym razem jest ona śpiewana przez cały chór z akompaniamentem orkiestry. Pieśń ta staje się hymnem dziękczynienia i radości za to, że Bóg jest naszym Ojcem i że on ma dla nas przygotowane miejsce w niebie.

Ta kantata jest dla mnie bardzo wzruszająca i inspirująca. Uważam, że Bach był genialnym kompozytorem, który potrafił wyrazić swoją wiarę i uczucia za pomocą muzyki. Ta kantata pokazuje mi, że nie muszę się bać śmierci, bo wiem, że Bóg mnie kocha i że on ma dla mnie plan. Ta kantata daje mi też nadzieję i odnowę każdego ranka raz po raz. Bo gdy w przesłaniu pojawia się zbawca Jezus, śmierć przestaje mieć moc strachu, zagubienia a właśnie wtedy wszystko jaśnieje, dając otuchę umęczonemu ciału a duszy lekkość.