Skrzypce

Skrzypce należą do rodziny instrumentów smyczkowych, do której zaliczamy także altówkę, wiolonczelę i kontrabas. Te cztery instrumenty mają wiele wspólnego – zarówno pod względem budowy, jak i sposobu gry. Ale czy wiesz, że nie zawsze tak było?

Pierwsze instrumenty smyczkowe pojawiły się już w starożytności. Były to proste urządzenia składające się z pudła rezonansowego (często wykonanego ze zwierzęcej skóry), strun naciągniętych na ramie drewnianej lub metalowej oraz łuku służącego do wydobycia dźwięku.

Takie instrumenty nazywano fidelami (od łacińskiego słowa fidula) lub rebekami (od arabskiego słowa rabab). Były one używane głównie do muzyki ludowej i tanecznej.

W średniowieczu fidele ewoluowały w różnych kierunkach. Zaczęto dodawać im więcej strun (najpierw trzy, potem cztery), zmieniać kształt pudła rezonansowego (od okrągłego do owalnego lub gruszkowatego) oraz wprowadzać różne ozdoby i zdobienia. Powstały takie typy fidel jak vielle (popularna we Francji), lira da braccio (popularna we Włoszech) czy gudok (popularny w Rosji).

W XV wieku nastąpił kolejny przełom w historii instrumentów smyczkowych.

We Włoszech pojawiła się nowa rodzina instrumentów zwana violami da gamba (dosłownie “wiolami nóg”). Były to duże instrumenty grane pionowo na kolanach lub między nogami gracza. Miały one sześć lub siedem strun strojonych w interwałach czwartych z dodaną tercją małą lub wielką oraz charakterystyczny kształt korpusu z płaskim dnem i zaokrąglonymi bokami.

Viola da gamba była uważana za szlachetny i elegancki instrument przeznaczony dla arystokracji i dworzan. Grała ona rolę basową lub melodyczną w muzyce kameralnej oraz akompaniowała śpiewakom solowym lub chórom. Viola da gamba osią

Skrzypce są instrumentami smyczkowymi z rodziny skrzypiec, do której należą także altówka, wiolonczela i kontrabas.

Skrzypce składają się z drewnianego korpusu o kształcie ósemki z otworami rezonansowymi w kształcie litery f na górnej płycie, szyjki z podstrunnicą i główki zakończonej ślimakiem, na którym znajdują się struny naciągnięte między kołkiem a mostkiem. Skrzypce gra się za pomocą smyczka lub palcami (pizzicato), przesuwając go po strunach lub szarpiąc je.

Dźwięk wydobywa się dzięki drganiom strun przenoszonym na korpus przez mostek.

Skrzypce mają bogatą historię i tradycję muzyczną. Ich początki sięgają średniowiecza, kiedy to używano instrumentów takich jak fidele, rebeka czy serba w muzyce ludowej różnych regionów świata.

Te instrumenty ewoluowały w wiole i liry smyczkowe, które były popularne w renesansie i baroku. W połowie XVI wieku pojawiły się pierwsze skrzypce w znanej nam dzisiaj formie: trzy- lub czterostrunowe, z krótszą szyjką i prostopadłą podstrunnicą niż współczesne skrzypce. W XVII wieku włoscy lutnicy tacy jak Gasparo da Salò, Andrea Amati czy Antonio Stradivari ukształtowali ostateczną formę i brzmienie skrzypiec, tworząc dzieła sztuki cenione do dziś.

Skrzypce są jednymi z najbardziej uniwersalnych i wszechstronnych instrumentów muzycznych. Można je spotkać zarówno w muzyce klasycznej, jak i jazzowej, folkowej, rockowej czy popowej. Skrzypce mogą wyrażać różne emocje i nastroje: od radości i energii po smutek i melancholię. Skrzypce wymagają od wykonawcy dużej precyzji i umiejętności technicznych oraz muzycznych: intonacji, rytmu, artykulacji czy interpretacji. Gra na skrzypcach rozwija także pamięć słuchową i wzrokową oraz koordynację ruchową.