Maria Callas

{tab=O Marii w Polskiej Wikipedii}

Maria Callas, wł. Cecilia Sophia Anna Maria Kalogeropoulou, primo voto Meneghini – (ur. 2 grudnia 1923 w Nowym Jorku, zm. 16 września 1977 w Paryżu), pochowani na Cmentarzu Père-Lachaise, wybitna śpiewaczka operowa (sopran).

Nazywana była "primadonną stulecia"; primadonna Opery Teatro alla Scala Di Milano (Mediolan) – najczęstsze występy w latach 1951-58, i Metropolitan Opera w Nowym Jorku; uczennica Elviry de Hidalgo.

Była obdarzona bardzo silnym sopranem dramatycznym (soprano dramatico d’agilita) o oryginalnej barwie, zdolna była również do wykonywania partii koloraturowych.

Za jej prawdziwy debiut uważa się występ w Arena di Verona w partii Giocondy Amilcare Ponchielliego latem 1947 roku. Decydującym o jej karierze był sezon 1948/1949, gdy występowała w roli Elwiry w Purytanach Belliniego.

W 1949 poślubiła bogatego włoskiego przemysłowca Meneghiniego, przyjmując obywatelstwo włoskie.

W 1956 zadebiutowała w Metropolitan Opera, wzbudzając podziw na całym świecie za wspaniałe zdolności aktorskie i śpiew.

Sławę przyniosły jej występy w XIX-wiecznych operach włoskiego bel canta: Giuseppe Verdiego – La Traviata (Violetta), Bal maskowy (Amelia), Trubadur (Leonora), Makbet (Lady Makbet), Cherubiniego – Medea, Belliniego – Lunatyczka (Amina), Purytanie (Elwira), Donizettiego – Łucja z Lammermoor, Anna Bolena, Spontiniego – Westalka (Giulia), a także Pucciniego – Tosca, Glucka – Ifigenia na Taurydzie, Alcesta.

Jak sama mówiła najbliższą jej postacią jaką kreowała na scenie była Norma z opery o tym samym tytule Belliniego. Wystąpiła w tej roli blisko sto razy i sama mawiała, że Bellini napisał Normę właśnie dla niej.

Do historii teatru i to nie tylko operowego przeszły jej przedstawienia La Traviaty w La Scali w 1955 roku (zwane Traviatą stulecia), Toski w Covent Garden, czy seria spektakli w nowojorskiej Metropolitan Opera.

Sławna była także ze swoich kaprysów gwiazdy, rzekomych kłótni z dyrektorami teatrów, wojny z Renatą Tebaldi oraz z romansu z Arystotelesem Onassisem, po rozstaniu z którym gnębiła ją depresja.

Niesłychane poświęcenie sztuce, ogromne ilości występów, kuracja odchudzająca oraz problemy w życiu osobistym Callas sprawiły, że na początku lat 60. zaczęły występować u niej problemy z głosem, które z czasem zaczęły się nasilać, co sprawiło, że jej kariera trwała dość krótko jak na śpiewaczkę operową (ok. 18 lat).

5 lipca 1965 po raz ostatni na scenie operowej wystąpiła w Europie (w Covent Garden) w operze Tosca. Na początku lat 70. odbyła kilka recitali z Giuseppe di Stefano w Londynie i Paryżu oraz tournée po Japonii i Korei Płd; ostatni występ miała w Tokio 10 października 1974.

Nagrała wiele płyt, zarówno z całymi operami jak i recitalami.
Zagrała tytułową rolę w Medei, filmie Piera Paulo Passoliniego z 1969.

{tab=Maria Callas z Archiwum Mezzo}

{pub}

{/pub}

{/tabs}

{module 139}

{module 146}