Jak się zaczęła? Ano ja jako Pan Ryby ze swoją dwoistością nastrojów w jednym czasie gdy jedne Ego chciałoby posłuchać Baroku, a drugie Klasyki (wiesz 😄;-) no i się zaczęły w ten czas ambarasy, a był to wtorek o 3:47 nad ranem.
Gotowy by zacząć swe codzienne zadania, usiadłem w zakurzonym pokoju, (bo nie miałem czasu dzień wcześniej posprzątać, ochoty chyba też nie) z słuchawkami przyklejonymi do uszu, a po włączeniu na Spotify muzyki gdzieś między „Wariacjami Goldbergowskimi” Bacha a „Eine Kleine Nachtmusik” Mozarta.
Trzymałem w ręku puszkę Warki sącząc z niej piwko małymi łyczkami i myślałem: „Czemu barok brzmi jak rozmowa z Bogiem na kwasie, a klasycyzm – jak precyzyjny szwajcarski zegarek?”. To nie jest sucha analiza – to wojna światów, w której Bach rzuca fugami jak nożami, a Haydn odpowiada eleganckim ukłonem.
Bach, ten gość w peruce, który wymyślił, że 5 głosów może krzyczeć naraz i jeszcze się dogadać. Słuchasz „Brandenburg Concerto No. 3” i czujesz, że twoje mózgowe zwoje tańczą breakdance. To muzyka dla paranoików i geniuszy: każda nuta to puzzle w 4D.
„Ale hej, nie mówcie, że barok to tylko powaga!” – Vivaldi w „Czterech porach roku” udowadnia, że można malować burzę skrzypcami, a Purcell w „Dido i Eneasz” płacze tak, że nawet metalowcy by się wzruszyli.
Wchodzi Haydn, ojciec symfonii, i mówi: „Spoko, ziomek, teraz będzie melodyjka, a reszta niech gra w tle jak statyści”. Klasycyzm to dyktatura homofonii: jeden głos króluje, reszta klęczy.
Klasycyzm to muzyka dla estetów i kontrol-freaków. Brzmi jak perfekcyjny makijaż – ale pod spodem kryje się rozpaczliwy krzyk: „Patrzcie, jaki jestem elegancki! Czy ktoś mnie jeszcze kocha?”.
Wojna Światów – Barok vs. Klasyka niestety z tą wojną muszę żyć,
i jak tu żyć Panie Premierze 🙂
Barok to dzika rzeka, która porywa cię w nieznane. Klasycyzm to kanał wodny – bezpieczny, ale przewidywalny. Kocham oba, bo razem przypominają mi, że muzyka to nie historia – to przeżycie religijne. I tak!, Bach i Mozart nienawidziliby się na Twitterze – IKSIE 😉
Być jak Zawisza, Zadania wykonywać bez zbędnej zwłoki, Szanować czas, używać głowy i serca…
Przez ostatnie 8 lat (prawie 8 lat), byłem razem z demokratami by przyczyniać się do normalności w naszym kraju). Dziś kiedy Polska staje się znów częścią europejskiej rodziny państw demokratycznych, mogę powrócić do tego co kocham najbardziej czyli swoich muzycznych Pasji. By wreszcie móc pogłębiać swoją wiedzę o muzyce i dzielić się nią…
Dołącz do społeczności fanów muzyki poważnej i odkryj świat fascynujących treści. Zarejestruj się teraz i bądź na bieżąco z najnowszymi wpisami!
