Jean-Paul Deschler

Wniebowstąpienie Chrystusa w tradycji Kościoła wschodniego – ikonografia jako świadectwo wiary chrześcijańskiej

Szanowni naoczni i nauszni świadkowie,

Johann Sebastian Bach świętuje Wniebowstąpienie podnoszącą na duchu muzyką w tym oratorium. Kościoły wschodnie obchodzą to święto od dwóch tysięcy lat w entuzjastycznych hymnach, z imponującymi rytuałami i obrazami. Zostałem dziś zaproszony, aby wam o tym opowiedzieć i cieszę się, że mogę to uczynić na podstawie wizjonerskiego, entuzjastycznego obrazu, który otrzymaliście jako ulotkę.

Chciałbym krótko odpowiedzieć na twoje pytanie, w jaki sposób łaciński chrześcijanin zachodni dochodzi do tradycji wschodnich. Stało się to w dwóch etapach. Pierwszy krok prowadził od wzniosłego śpiewu gregoriańskiego do liturgii bizantyjskiej w formie słowiańskiej, za co zostałem wyświęcony na diakona. (Podczas nabożeństwa diakon prowadzi zgromadzenie przez modlitwy i ceremonie jako asystent biskupa i kapłana). W drugim kroku przeniosłem się na Bliski Wschód, który do dziś zachowuje wiele elementów wczesnego kościoła.

Słynny syryjski manuskrypt z 6 wieku zawiera cztery Ewangelie w dialekcie aramejskim, który z grubsza odpowiada językowi ojczystemu Jezusa. Ponadto oferuje wiele ilustracji ludzi i scen z Pisma Świętego – i to w tak dojrzałej formie artystycznej, że można rozpoznać długą tradycję, której początki sięgają wczesnego chrześcijaństwa.

Bądźmy świadomi: korzeniem chrześcijaństwa są kraje Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Palestyna i Mezopotamia. Chociaż orientalny sposób wyrażania się w słowach i obrazach jest początkowo dziwny, a nawet obcy zachodnim oczom i uszom, okazuje się niezrównanym poszerzeniem horyzontu, gdy się go pozna.

Ta uwaga prowadzi nas z powrotem do 6-wiecznych Ewangelii Rabbula. Miniatura Wniebowstąpienia Chrystusa wyraża jako schemat wiary sformułowania biblijnego Pisma, tutaj opis Ewangelii i Dziejów Apostolskich, dokładnie cytowany przez Bacha w tłumaczeniu Lutra: I został podniesiony widzialnie, i wstąpił do nieba, i obłok zabrał go przed ich oczami, i siedzi po prawicy Boga.

Po bliższym przyjrzeniu się zauważamy szczegóły, które możemy łatwo przypisać słowom biblijnym, np. dwóch mężczyzn w białych szatach, którzy nagle pojawiają się, zwracają się i pouczają mężczyzn z Galilei. Oczywiste jest, że są aniołami: stąd są przedstawiani ze skrzydłami i symboliczną laską posłańca (grecki ἄγγελος oznacza “posłaniec”). To, że mężczyźni na obrazie muszą być dwunastoma apostołami, przychodzi nam do głowy, gdy ich policzymy. Ale natychmiast pojawia się wzgląd, że po wyeliminowaniu Judasza Iskarioty było tylko jedenastu, zanim dokonali wyboru zastępczego Macieja.

Tutaj staje się jasne, że nie jest to dokumentacja w sensie współczesnej historiografii, chociaż miniatura opiera się na wydarzeniu historycznym. Jesteśmy więc zaskoczeni, że znajdujemy Pawła wśród apostołów po lewej stronie, chociaż wiadomo, że fanatycznie prześladował chrześcijan jako przekonany faryzeusz przed swoim doświadczeniem w Damaszku. On i Piotr po prawej są wyraźnie na pierwszym planie; Są również naznaczeni przez Book and Key jako “książęta apostołów” i budowniczowie młodego Kościoła. Jeszcze bardziej uderzająca jest jednak Maryja stojąca pośrodku z wyciągniętymi ramionami; ta postawa, centralne miejsce, królewska purpura Jej mforionu, a także czerwone buty, ale przede wszystkim wysokość, z jaką «góruje» nad apostołami i aniołami, ukazują znaczenie, jakie od początku przywiązywano do Matki Bożej: setki hymnów wychwalają Jej pokorę i gotowość służenia jako narzędzie Wcielenia i Odkupienia, i zwracaj się do niej jak do potężnej orędowniczki. Wszystkie te hymny zaczynają się od pozdrowienia Anioła Zwiastowania (zaczyna się od χαῖρε – raduj się), ale nie kończą się na chwale “Błogosławionego”, ale zawsze płyną na chwałę Boga. W mistycznej teologii Kościoła Maryja jako Oblubienica Ducha Świętego ucieleśnia także sam Kościół i jest Matką “świętych obcowania”. Wreszcie uderza nas fakt, że jest ona jedyną z obecnych osób, która wyróżnia się nimbem, który w przeciwnym razie otacza tylko głowy aniołów i Chrystusa. Ikonografia sugeruje zatem, że Maryja, stojąca obiema nogami na ziemi i zjednoczona ze swoim Synem, jest już przeniknięta rzeczywistością Bożą.

Świat transcendentny jest przedmiotem górnego rejestru miniatury Rabbuli. Tutaj również natrafiamy na pewne szczegóły, których interpretacja nie jest od razu jasna. Można je jednak rozszyfrować w odniesieniu do świadectw obrazkowych z antyku oraz pism biblijnych i liturgicznych. Pionowo nad Matką Bożą, Chrystusa można zobaczyć w owalnej chwale. Król Chwały wchodzi do niebiańskiej świątyni i zostaje przyjęty przez aniołów. Dwóch z nich nosi korony z zawoalowanymi z czcią rękami, aby przedstawić je temu królowi.

Wyraźnym znakiem boskiego królowania jest dziwny pojazd pod chwałą. Najpierw widzimy coś w rodzaju płomieni lub ognistych skrzydeł, potem koła po obu stronach, a na końcu głowy czterech żywych stworzeń ułożonych w poprzek z ognia: człowieka i byka, lwa i orła; plus dłoń sięgająca w dół. Jest to potężna i oszałamiająca wizja tronu proroka Ezechiela, która została ponownie podjęta w Objawieniu Jana. Teksty biblijne ujawniają, że wizjonerom nie jest łatwo wyrazić takie oblicze słowami; I oczywiście równie trudnym zadaniem jest późniejsze odtworzenie szczegółów opisanych w języku na rysunku.

Uczniowie rozpoznają w Jezusie Syna Bożego; dlatego nadają mu również tytuł Pantokrator (Wszechwładca, Wszechmocny) i Pan (w sensie Boga). Już w późnej starożytności Chrystus jest przedstawiany siedząc na niebiańskim tronie; chwała Majestas Domini jest otoczona we wschodnich, a później zachodnich formach przez cztery żywe stworzenia; jak u Ezechiela, reprezentują one cztery główne kierunki świata, a od drugiego wieku są również uważane za symbole ewangelistów. Mianowicie mają one szerzyć orędzie Chrystusa na “cztery krańce ziemi”. Kosmiczny wymiar jest również wyraźny na miniaturze przez przedstawienie księżyca i słońca w górnych rogach.

Miniatury Ewangelii rabbuli pokazują, jak ikonografia chrześcijańska, przed bizantyjską kontrowersją ikonoklastyczną znalazła drogę od naturalistycznego przedstawienia starożytności do świętego realizmu kultowego obrazu. Ikony są w stanie reprezentować zarówno świat widzialny, jak i nadzmysłowy – w przemienionej rzeczywistości, a nie w naturalizmie i subiektywizmie renesansu czy żywiołowości baroku. Ikona nie tylko zawiera kościelne informacje doktrynalne, ale mimowolnie zachęca wiernych do modlitwy, ponieważ jest transpozycją hymnów liturgicznych na chwałę Boga. W tradycji bizantyjskiej dzień Wniebowstąpienia obchodzony jest ze szczególną radością w celebracji Eucharystii i we wszystkich modlitwach godzinnych. Tajemnica święta jest tematyzowana w licznych aluzjach do fragmentów biblijnych, w których wielokrotnie wspomina się o Wcieleniu, Matce Bożej, “zstąpieniu” i “wstąpieniu” Zbawiciela oraz o Trójcy Świętej, np. w długich śpiewach porannego nabożeństwa:

Wstąpił w chwale, Królu aniołów,
aby zesłać nam Pocieszyciela od Ojca.
Dlatego wołamy:
Chwała Chryste, Twojemu wniebowstąpieniu.

Słowa chorału z oratorium Bacha, którym kończę również naszą refleksję, pasują również do idei Wniebowstąpienia, w którym górne i dolne są rozdzielone, a jednak zjednoczone:

Teraz wszystko leży pod tobą,
z wyjątkiem ciebie samego;
Aniołowie muszą dla i dla Aniołowie muszą przyjść, aby na
ciebie czekać.
Książęta również stoją na ścieżce
i chętnie ci się poddają;
Powietrze, woda, ogień, ziemia
Muszą stać się twoimi sługami. (6. ruch)

Wniebowstąpienie Chrystusa w Ewangeliach Rabbuli – ikonografia jako świadectwo wiary

Kodeks Rabbula jest słynnym syryjskim rękopisem z 6 wieku,[1] który zawiera cztery Ewangelie w języku starosyryjskim, tj. w dialekcie aramejskim z grubsza odpowiadającym językowi ojczystemu Jezusa. Rękopis ten jest cennym dokumentem dla badań biblijnych i lingwistycznych; jednocześnie jest bardzo interesujący jako świadectwo ikonografii chrześcijańskiej, ponieważ oferuje wiele ilustracji osób i scen z Pisma Świętego – i to w tak dojrzałej formie artystycznej, że można rozpoznać długą tradycję malarską, której początki sięgają blisko wczesnego chrześcijaństwa. [2] W Europie zbyt mało uwagi poświęcono wykorzystaniu rękopisu jako źródła inspiracji.

W Europie zbyt mało jest świadomości, że korzeniami wiary chrześcijańskiej są ziemie Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Palestyna i Mezopotamia. Kultura tego regionu, która rozwijała się przez tysiące lat, została ukształtowana w starożytności przez wpływy semickie i perskie, hellenistyczne i bizantyjskie. Ich sposób wyrażania się słowami i obrazami jest początkowo dziwny, a nawet obcy zachodnim oczom i uszom, ale kiedy już je poznasz, okazuje się niezrównanym poszerzeniem horyzontu.

Ludzie zazwyczaj komunikują się w języku składającym się z artykułowanych słów. Ale wyrażają się też (celowo lub nieumyślnie) poprzez mowę ciała, używają języka muzyki – dyrygent używa pałeczki i rąk jako języka – obrazy i rytuały to także języki, a niestety ludzie dość często myślą, że muszą “pozwolić broni mówić”.

Tłumacze Biblii zawsze byli konfrontowani z trudnościami zrozumienia – nie tylko Marcin Luter w 16 wieku. [3] Dwieście lat po tym ważnym “dolmetzscherze”[4] i reformatorze, utalentowany muzyk i kompozytor Johann Sebastian Bach[5] stworzył utwory przeznaczone na niedziele i święta roku liturgicznego. Dobrze rozumiane: Takie kantaty i oratoria, które są dziś wykonywane w sali koncertowej, były pierwotnie przeznaczone do użytku liturgicznego w kościele. Było to równie naturalne dla kompozytora, jak i dla Martina, profesora teologii, kaznodziei i byłego mnicha augustiańskiego, który był również bardzo muzykalny.

Najszlachetniejszym rodzajem kultu liturgicznego, którym lud może oddawać cześć Bogu, jest niewątpliwie słowo ludzkie, gdy jest ono wyrażone prosto i jednocześnie zręcznie w formie poetyckiej i rozbrzmiewa jak pieśń, której towarzyszą także instrumenty muzyczne i rytuały, na chwałę Boga. Dotyczy to zarówno okresu muzyki barokowej, jak i chorału gregoriańskiego, starożytnego rzymskiego cantus, bizantyjskiego i syryjskiego systemu tonalnego. Ta uwaga prowadzi nas z powrotem do czasów Ewangelii Rabbuli. W 6 wieku wielki poeta-teolog i biskup Jakub z Serug [6] również mieszkał w północnej Mezopotamii. Stworzył – podobnie jak jego wzór św. Efrema Syryjczyka[7] – setki hymnów i kazań na tematy biblijne i święta kościelne. Memra[8] o Wniebowstąpieniu Chrystusa, z 486 wersetami, jest porywającą parafrazą relacji Łukasza[9], medytacja, katecheza i uwielbienie – ponadto ze wszystkimi swoimi poetyckimi środkami stylistycznymi[10] jest rozkoszą dla słuchacza. Powtórzenie może być tylko przybliżone. [11] Ważne dla kaznodziei jest głoszenie chrześcijańskich prawd wiary; dlatego przy wielu okazjach wypowiada się o Bożym planie zbawienia, o cudzie wcielenia Syna Bożego, o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, o Odkupieniu, o Trójcy Świętej. W trakcie Homilii Wniebowstąpienia Jakub dokonuje wielkiego łuku od Wcielenia do Wniebowstąpienia:

Ty, dobrze na tronie, Maryjo noszona na łonie, Ty mieszkasz w górze,
ale rodzisz się tutaj w górze. (w. 19 i n.) …
W dół do królestwa umarłych zstąpił do Adama,
Jak śmiały nurek podniósł perłę. (werset 97 i n.) … …
Chwalebny jako kapłan wstąpił do świątyni,
nikt inny jak tylko On nie może do niej wejść (werset 409 i n.)

Nic dziwnego, że Imbomon[12] z Góry Oliwnej od początku do dziś jest celem pielgrzymów z Ziemi Świętej. Wróćmy więc do Ewangelii Rabbuli, aby przyjrzeć się miniaturze Wniebowstąpienia. Podobnie jak wszystkie ikony Kościoła wschodniego, wyraża sformułowania pism biblijnych, liturgicznych i hagiograficznych jako schemat wiary.

Na pierwszy rzut oka rozpoznajemy temat, ale podział na górę i dół, królestwo niebieskie i region ziemski, jest również wyraźny. Stoi tam pewna liczba ludzi, wyraźnie poruszonych, a nawet podekscytowanych, patrzących w górę po tym, jak Chrystus został wywyższony przed ich oczami. Ten fragment z Dz 1, 9, w połączeniu z Łk 24, 51 i Mk 16, 19, brzmi w 5. części oratorium Bacha, cytując dokładnie niemiecki Lutra z 1545 roku: “I został wyraźnie podniesiony, i wstąpił do nieba, i obłok zabrał go przed ich oczami, i siedzi po prawicy Boga”. [13]

Po bliższym przyjrzeniu się zauważamy szczegóły, które możemy łatwo przypisać słowom biblijnym, np. dwaj mężczyźni w białych szatach (Dz 1:10), którzy nagle pojawiają się, przemawiają i pouczają mężczyzn z Galilei (1:11). Jest oczywiste, że są aniołami: stąd są przedstawiani ze skrzydłami i symboliczną laską posłańca[14] (greckie ἄγγελος oznacza “posłaniec”). To, że mężczyźni na obrazie muszą być dwunastoma apostołami, przychodzi nam do głowy, gdy ich policzymy. Ale natychmiast pojawia się myśl, że po wyeliminowaniu Judasza Iskarioty było tylko jedenastu (Łk 24, 9) – są oni rzeczywiście wymienieni z imienia w Dz 1, 13 – zanim dokonali wyboru zastępczego Macieja (Dz 1, 15-26).

Tu zdajemy sobie sprawę, że nie mamy do czynienia z dokumentacją historyczną w sensie współczesnej historiografii, choć miniatura opiera się na wydarzeniu historycznym. [15] Jesteśmy więc zaskoczeni, że znajdujemy Pawła wśród apostołów po lewej stronie – ikonograficznie rozpoznawalnego po czole i czarnej brodzie jego wysokiego myśliciela – chociaż wiadomo, że fanatycznie prześladował chrześcijan jako przekonany faryzeusz przed jego doświadczeniem w Damaszku. [16] On i Piotr po prawej stronie są wyraźnie na pierwszym planie, a także są oznaczeni księgą i kluczem jako “książęta apostołów”[17] i budowniczowie młodego Kościoła. Jeszcze bardziej uderzająca jest jednak Maryja stojąca pośrodku z wyciągniętymi ramionami; ta postawa orante, centralne miejsce, królewska purpura Jej maforionu, a także czerwone buty, ale przede wszystkim wysokość, z jaką «góruje» nad apostołami i aniołami[18], ukazują znaczenie, jakie od początku przywiązywano do Matki Bożej: setki hymnów wychwalają Jej pokorę i gotowość służenia jako narzędzie Wcielenia i Odkupienia, i zwracaj się do niej jak do potężnej orędowniczki. [19] Wszystkie te hymny zaczynają się od pozdrowienia Anioła Zwiastowania (zaczyna się od χαῖρε – raduj się)[20], ale nie zatrzymują się na chwale “Błogosławionego”, ale zawsze płyną do chwały Boga. [21] W mistycznej teologii Kościoła Maryja jako Oblubienica Ducha Świętego (Łk 1, 35) ucieleśnia także sam Kościół i jest Matką “świętych obcowania”. Wreszcie uderza nas fakt, że jest ona jedyną z obecnych osób, która wyróżnia się nimbem, który w przeciwnym razie otacza tylko głowy aniołów i Chrystusa. Ikonografia sugeruje zatem, że Maryja, stojąca obiema nogami na ziemi i zjednoczona ze swoim Synem, jest już przeniknięta «poza», rzeczywistością Bożą.

 

Ten poza, transcendentny świat, jest przedmiotem górnego rejestru miniatury Rabbuli. Tutaj również natrafiamy na pewne szczegóły, których interpretacja nie jest od razu jasna. Można je jednak rozszyfrować w odniesieniu do świadectw obrazkowych z antyku oraz pism biblijnych i liturgicznych. Na osi obrazu pionowo nad Matką Bożą widać Chrystusa w owalnej chwalebności – przynajmniej dla obserwatora miniatury, podczas gdy obłok już odsunął Go od widoku uczniów (Łk 1, 9). Stoi wyprostowany, prawą ręką uniesioną w geście błogosławieństwa, a w lewej trzyma otwarty zwój. [22] Przypomina to zwyczaj germańskich wojowników, aby wybrać przywódcę poprzez podniesienie tarczy. [23] »Ale tutajclipeus stał się chwałą, która należy tylko do Boga, Króla Chwały[24], który wchodzi do świątyni niebieskiej i jest przyjmowany z radością przez aniołów. [25] »Dwaj z nich niosą korony z zawoalowanymi z czcią rękami, aby przedstawić je temu królowi.

Wyraźnym znakiem boskiego królowania jest dziwny pojazd pod chwałą. Najpierw widzimy coś w rodzaju płomieni lub ognistych skrzydeł, potem koła po obu stronach, a na końcu głowy czterech żywych stworzeń ułożonych w poprzek z ognia: człowieka i byka, lwa i orła; plus dłoń sięgająca w dół. Jest to potężna i myląca wizja tronu proroka Ezechiela (Ez 1, 4 nn.), która zostaje ponownie podjęta w Objawieniu Jana (Ap 4, 2 nn.). Teksty biblijne ujawniają, że widzącym nie jest łatwo wyrazić taką twarz słowami; i oczywiście równie trudnym zadaniem jest odtworzenie szczegółów opisanych w języku[26], wyglądu czterech istot oraz wielookich obręczy kół i skrzydeł, płomieni i błyskawic, a także ruchu czterech kół, a fortiori wyglądu “Jedynego Tronowego”. [27]

Uczniowie Jezusa rozpoznają w Nim Syna Bożego (Mt 16:16); dlatego nadają mu również tytuł Pantokrator (Wszechwładca, Wszechmocny)[28] i Pan (tj. Boga). [29] Już w późnej starożytności Chrystus jest przedstawiany jako siedzący na niebiańskim tronie; gloriole Majestas Domini otoczone są we wschodnich, a później zachodnich formach – w apsidalnej kopule kościoła i w tympanonie portalu – przez cztery żywe stworzenia; reprezentują one, jak w Księdze Ezechiela, cztery główne kierunki świata, a od 2 wieku są również uważane za symbole ewangelistów. 30 Mianowicie mają one za zadanie szerzyć orędzie Chrystusa na “cztery strony świata”. Ale to wyrażenie znaczy więcej: to wszechświat ma być napełniony słowem i mocą Boga, ponieważ Boży plan zbawienia obejmuje całe stworzenie (Rz 8, 22). Wreszcie, kosmiczny wymiar jest również wyraźny na miniaturze Rabbuli przez przedstawienie księżyca i słońca w górnych rogach. [31]

Miniatury Ewangelii rabbulskich ukazują, jak ikonografia chrześcijańska, przed bizantyjską kontrowersją ikonoklastyczną [32], przeszła od naturalistycznego sposobu przedstawiania starożytności do sakralnego realizmu obrazu kultowego. Ikony są zdolne do odtwarzania zarówno świata widzialnego, jak i nadzmysłowego, stąd słowa Pisma Świętego – w przemienionej rzeczywistości, a nie w naturalizmie i subiektywizmie renesansu czy przepychu baroku – i tak, jako “okna na wieczność”, pozwalają nam dostrzec świat poza czasem i przestrzenią. Ikona nie tylko zawiera kościelne informacje doktrynalne, ale także zachęca wiernych mimowolnie do modlitwy, ponieważ jest transpozycją hymnów liturgicznych na chwałę Boga. W tradycji bizantyjskiej dzień Wniebowstąpienia obchodzony jest ze szczególną radością w celebracji eucharystycznej i we wszystkich modlitwach godzinnych. [33] Tajemnica święta jest wielokrotnie omawiana w licznych aluzjach do fragmentów biblijnych, w których wielokrotnie wspominane są Wcielenie, Matka Boża, «zstąpienie» i «wstąpienie» (por. Ef 4, 9 n.) Zbawiciela i Trójcy Świętej, np. w długich śpiewach porannego nabożeństwa:

Wstąpił w chwale, Królu aniołów,
aby zesłać nam Pocieszyciela od Ojca.
Dlatego wołamy:
Chwała niech będzie, Chryste, wniebowstąpieniu Twojemu. [34]

Słowa chorału w oratorium Bacha równie dobrze pasują do kontemplacji Wniebowstąpienia, w którym wyższe i dolne są rozdzielone, a jednak zjednoczone:

Teraz wszystko leży pod tobą,
z wyjątkiem ciebie samego;
Aniołowie muszą dla i dla Aniołowie muszą przyjść, aby na
ciebie czekać.
Książęta również stoją na ścieżce
i chętnie ci się poddają;
Powietrze, woda, ogień, ziemia[35] Niech staną się twoimi sługami. (6. część)[36]

Wybrana literatura

Bach, Johann Sebastian, Pochodzenie muzycznej rodziny Bacha. 1735, w: Bach, Peter, Bach über Bach. www.bachueberbach.de
Bedjan, Paul (red.), S. Martyrii, qui et Sahdona, quæ supersunt omnia, Paryż/Harrassowitz, Lipsk 1902. Bedjan, Paul (red.), Homiliæ selectæ Mar-Jacobi Sarugensis, t. I-V, Paryż/Harrassowitz, Lipsk 1905-1910, przedruk wyd.
Sebastian Brock, Piscataway 2006 (z dodatkowym tomem VI).
Bloedhorn, Hanswulf, “The Eleona and the Imbomon in Jerusalem: a double church complex on the Mount of Olives?”, w: Akten des XII. Międzynarodowy Kongres Archeologii Chrześcijańskiej 1 (red. Ernst Dassmann i Josef Engemann), Aschendorff, Münster 1995, s. 568-571. Brodersen, Kai (red. i red.), Aetheria/Egeria, Reise ins Heilige Land: Lateinisch-german.
Kolekcja Tusculum. De Gruyter, Berlin/Boston 2016. Brück, Helga, od Apfelstädt i Gera do Missouri. 500 Jahre Thüringer Musikerfamilie Bach (Schriften des Vereins für die Geschichte und Altertumskunde von Erfurt, t.
7). Glaux, Jena 2008. Cecchelli, Carlo/Furlani, Giuseppe/Salmi, Mario (red.), Ewangelie rabbuli.
Faksylime wydanie miniatur syryjskiego rękopisu Plut. I, 56 w Bibliotece Medykajsko-Laurenckiej. Urs Graf, Olten/ Lozanna 1959. Chia, Roland, “Re-reading Bach as a Lutheran Theologn“, w: Dialog: A Journal of Theology, Vol. 47, No. 3, Fall 2008, 161-270.

Chojnacki, Stanisław, “Cztery żywe stworzenia Apokalipsy i obrazy Wniebowstąpienia w Etiopii”, w: Bulletin de la Société d’archéologie Copte 23 (Institut Français d’archéologie orientale, Le Caire 1981), 159-181.
Geyer, Paweł (red.), Itinera Hierosolymitana saecvli IIII-VIII (Corpvs scriptorvm ecclesiasticorvm latinorvm, 39). Kaiserl. Akad. Wiss. Temsky, Wiedeń 1898 [Itinerarium Burdigalense (333-334), ss. 1-33; Peregrinatio Aetheriae (381-384), s. 35-101].
Golitzin, Aleksander (Trsl. i introd.), Homilia Jakuba z Sarug o rydwanie, który widział Ezechiel (Teksty z chrześcijańskiej późnej starożytności 3, red. George Kiraz). Gorgiasz, Piscataway 2016. Grohmann, Adolf, Etiopskie hymny maryjne.
Teubner, Lipsk 1919. Kollamparampil, Thomas (Trsl. i introd.), Homilia Jakuba z Sarug o Wniebowstąpieniu Pańskim (Teksty z chrześcijańskiej późnej starożytności 24, red.
George Kiraz). Gorgias, Piscataway 2010. Loewe, Andreas, “God’s Capellmeister”: Proclamation of Scripture in the Music of J. S. Bach, w: Pacifica 24 (June 2011), 141-171.

Luter, Martin, Biblia: Das ist: Die gantze Heilige Schrifft: Deudsch… Wittemberg M.D.XLV. (3 tomy, red. Hans Volz). Deutscher Taschenbuch-Verlag, Monachium 1974. Megenberg, Konrad von, Das der Natur.
Pierwsza historia naturalna w języku niemieckim (red. Franz Pfeiffer). Karl Aue, Stuttgart 1861. Georg Olms, Hildesheim 1971. Petzoldt, Martin (red. i in.), Bach jako interpretator Biblii: studia teologiczne i muzykologiczne nad dziełem Jana Sebastiana Bacha.
Vandenhoeck i Ruprecht, Getynga 1985, 77-95.
Petzoldt, Martin, “The Theological in Bach Research (2007)”, w Wybory kompozytorskie i znaczenie w wokalu Muzyka J. S. Bacha, red. M. A. Peters (Lanham, 2018), 103-120.
Prinz, Otto (red.), Itinerarium Egeriae (Peregrinatio Aetheriae). 5, poprawione i wyd. ed., Winter, Heidelberg 51960. Rathey, Marcus, “Preaching and the Power of Music: A Dialogue between the Pulpit and Choir Loft in 1689″, w: Yale Journal of Music & Religion, Vol. 1, Iss.
2, Art. 4. Romm, James S., Krawędzie ziemi w myśli starożytnej: geografia, eksploracja i fikcja.
University Press, Princeton, NJ 1992. Ščepkina, Marfa Vjačeslavovna (red.), Miniatjury Chludovskoj psaltyri.
Grečeskij illjustrirovannyj kodeks IX veka (rosyjski). Iskusstvo, Moskwa 1977. Wessel, Klaus, “Ascension”, w: Reallexikon zur byzantinische Kunst (red. Klaus Wessel i Marcell Restle, Hiersemann, Stuttgart, t. 1 i nast., 1966 i nast.), 2, 1224-1262.

————————————-

Traktat o refleksji nad wykonaniem Oratorium Wniebowstąpienia, Teufen, 13 maja 2022, jpd.

————————————-

[1] Kolofon fol. 292r podaje rok 586 jako czas kompozycji, klasztor św. Jana w Beth Zagba jako miejsce pochodzenia i mnicha o imieniu Rabbula jako skryba. Obecnie rękopis znajduje się w Biblioteca Laurenziana we Florencji. – Opisana poniżej całostronicowa miniatura zajmuje fol. 13v. [2] Istnieją różne przyczyny powszechnego zaniku ikon w kościołach tradycji syryjskiej.
Z jednej strony kraje Bliskiego i Środkowego Wschodu znalazły się pod panowaniem wrogiego obrazom islamu, a z drugiej strony uległy wpływom sztuki religijnej Zachodu.[3] Z często genialnych tłumaczeń wymieniam tu tylko Septuagintę (grecka wersja Starego Testamentu, z 3 wieku p.n.e.), Diatessaron (Harmonia Ewangelii Syryjskiej Tacjana, 2 wiek p.n.e.), łacińska Wulgata (łacińska) i grecka Biblia. ), łacińska Wulgata (Hieronim, ok. 400), Biblia gotycka (Wulfila, 4 w.), Biblia słowiańska (Cyryl i Metody, 9 w.), liczne wersje niemieckie w średniowieczu (od 8 w.).[4] Dla “tłumacza” w “Sendbrief vom Dolmetzschen”, Luter 3, 244*.[5] 1685-1750; rodzina Bachów, szeroko rozpowszechniona w Turyngii i Saksonii, wywodzi się od Veita Bacha, który opuścił Ungerndorf w Czechach (nie na Węgrzech!) w 16 wieku z powodu swojego luterańskiego wyznania.[6] 451-521; Serug (południowo-wschodnia Anatolia), w starożytności Batnae, dziś trk. Suruç.[7] 306-373, diakon, najważniejszy syryjski nauczyciel Kościoła.[8] Memra lub zachodniosyryjski Mimro (“mowa, mówienie”) to kazanie łączące wysoki poziom poetycki, wielką treść teologiczną i umiejętności dydaktyczne, jest popularną formą katechezy wśród różnych Ojców Kościoła syryjskiego. Bedjan zawarł homilię w S. Martyrii… str. 808-832, z tytułem ܕܝܼܠܹܗ ܕܩܲܕܝܼܫܵܐ ܡܵܪܝ ܝܲܥܩܘܿܒ ܡܐܡܪܐ ܕܥܲܠ ܣܘܼܠܵܩܹܗ ܕܡܵܪܲܢ ܕܠܲܫܡܲܝܵܐ܂ – Memra o Wniebowstąpieniu [d. i. wniebowstąpieniu] naszego Pana (tutaj oddane według Bedyan z wokalizacją wschodniosyryjską, ale nie w piśmie chaldejskim, ale w Estrangela).[9] Łukasza 24:50-52; Dzieje Apostolskie 1.4-11; plus egzegetyczne aluzje do Ps 47,6; Ef 2:6; Kol 3:1; Hbr 9,11-24. [10] Ścisły dodekasyllabus, paralelizm, gra słów, onomatopeja, asonans, współbrzmienie, metafora, porównanie, personifikacja, pytanie retoryczne, kontrasty, powtórzenie (anafora, diafora, akumulacja): Góra Oliwna jest często wymieniana jako miejsce wydarzenia, sześć razy tylko w w. 161-169.[11] Język niemiecki ma przecież wiele możliwości tworzenia w poezji dźwięków i idiomów podobnych lub zastępujących te z syryjskiego oryginału, np. różne rodzaje rymów (rym końcowy, początek, laskowy, wewnętrzny, perkusyjny); różnorodność form koniugacji i deklinacji pozwala na dużą elastyczność w szyku wyrazów, co nie jest możliwe w tłumaczeniu na współczesny francuski i angielski. Syryjskie dwunastosylabowe metrum można dobrze odtworzyć jako trochaiczny senar.[12] Już podróże z 4 wieku (np. Bordeaux i Egerii) mówią o tym. Imbomon < ἐν βωμῷ – “na stopniu, wzniesieniu, wysokości, wzgórzu”; być może chodzi o kościół (Egeria 35, 4), prekursor ośmiobocznej Kaplicy Wniebowstąpienia lub Meczetu Wniebowstąpienia na Górze Oliwnej (12 w.); LXX tłumaczy hebr. בָמָה – “wysokość (kultowa)” z βωμός (np. Lb 21, 28, inaczej także z ὑψηλόν, np. 3 Kg 3, 2).[13] Harmonie pasyjne, głównie w języku dolnoniemieckim, ale także w języku wysokoniemieckim i łacińskim, zostały opublikowane przez przyjaciela i współpracownika Lutra Johannesa Bugenhagena (1485-1558) od 1524 r.; dzieło, później ukończone jako Harmonia Ewangelii (opublikowane w 1566 roku jako Monotessaron Paula Krella), mogło wpłynąć na ideę łączenia fragmentów Ewangelii w oratorium.[14] Kaduceusz (gr. κηρύκειον) był atrybutem posłańca bogów Ἑρμῆς (Hermes, łac. Mercurius – Merkury) w starożytności jako laska herolda – wraz ze skrzydłami na kapeluszu i sandałach.[15] Nawet pomimo różnic w egzegezie pozostaje fakt przyjęcia Chrystusa do chwały Bożej.[16] Por. Księgi Apostolskie 8, 1-3; 9:1 nn; 22:4 nn; 26:5 nn. [17] Tytuł Πρωτοκορυφαῖοι (dosłownie “pierwszy wywyższony”) tradycji bizantyjskiej ma swoje podstawy w licznych fragmentach Pisma Świętego, takich jak określenie Piotra jako πρῶτος (Mt
10:2).[18] Już w sztuce starożytnego Egiptu perspektywa znaczenia była ważnym narzędziem stylistycznym.[19] Wspaniała mozaika Oran Virgo (jako “Matki Bożej niezniszczalnego muru”) w absydzie ołtarzowej katedry św. Zofii w Kyjiv (11 wiek, około 5,5 m wysokości) przypomina miniaturę Rabbuli w kilku szczegółach.[20] Syr. ܫܠܵܡ ܠܹܟܝ – pokój (i. S. zbawienie) dla ciebie. Fragmenty z Łukasza 1:28 i 1:42 tworzą modlitwę Zdrowaś Maryjo do dnia dzisiejszego.[21] Słynny bizantyjski hymn Akatystos czyni to w 24 strofach i 144 krzesłach, rozważając tajemnicę Wcielenia.[22] Fresk absydy w Bawicie, prawdopodobnie również z 6 wieku i prawie identyczny w przedstawieniu z miniaturą Rabbula, przedstawia Chrystusa siedzącego na tronie w mandorli.[23] Cesarz zachodniorzymski Julian (apostata) również został wybrany w ten sposób w Lutetii (Paryż) w 360 r., a marginalna miniatura do Ps 20, 4 nn. LXX w Psałterzu Chludowskim przedstawia intronizację Ezechiasza (721 p.n.e.).[24] Psalm-słowo βασιλεὺς τῆς δόξης (Ps 23, 7 nn.) jest często umieszczane na pasku tytulowym na ikonach Ukrzyżowanego zamiast napisu Piłata Jezus z Nazaretu, król żydowski (J 19, 19, zwykle skracany grch. ΙΝΒΙ, łac. INRI, ksl. ІНЦІ, syr. ܝܢܡܝ , eth. ኢናንአ). W języku Jana Ewangelisty «wywyższenie» ma podwójne znaczenie «ukrzyżowania» i «uwielbienia», por. J 3, 14; 8:28; 12:32-34; także Dzieje Apostolskie 2:33; 5:31. [25] Różne fragmenty Psalmu są uważane za zapowiedź wniebowstąpienia Chrystusa: 23, 7 nn.
; 28:1 n.; 46:6; 109:1 n. LXX. [26] Trudność ta istnieje w przypadku wizji i przesłuchań wszystkich czasów aż do dziś – np. u Izajasza (ok. 740 r. p.n.e., por. Iz 6, 1 nn.), Ezechiela (ok. 590 r. p.n.e., Ez 1, 4 nn.), Pawła (2 Kor 12, 2-4), Hildegardy z Bingen (zm. 1179, por.
Scivias 1, 3), Czarnego Łosia (Lakota: Hehaka Sapa, zm. 1950).[27] Interesujące jest porównanie tego z ilustracją na temat rydwanu tronowego (lub tetramorfu), którą Luter przejął od Lucasa Cranacha Młodszego od 1541 roku (Luter 2, 1401), a także Lutra Zmodyfikowane tłumaczenie i jego interpretacja w przedmowie (2, 1392 n.). – Wizji Ezechiela Jakub z Serug dedykuje Memra, która obszernie (1400 wersetów!) omawia wszystkie szczegóły rydwanu tronowego i jego prefiguratywne znaczenie – w Bedjan Homiliæ… jako nr 125 w tomie IV, 543-610, zatytułowanym ܡܐܡܪܐ ̇ ܩܒܗ ̇ ܥܲܠ ܗܵܝ ܡܲܪܟܲܒ̣ܬ̣ܵܐ ܕܲܚܙܵܐ ܚܲܙܩܝܼܹܝܠ ܢܒ̣ܝܵܐ܂܁܁܁܁ – Memra CXXV na rydwanie, który widział prorok Ezechiel… (ponownie przetłumaczone na Bedyan z wokalizacją wschodniosyryjską, ale nie w piśmie chaldejskim, ale w Estrangela).[28] W LXX παντοκράτωρ oznacza hebr. שַׁדַּי (Hioba 5, 17 pass.), w NT 2 Kor 6, 18; Rev 1, 8 pass. Por. τὰ πάντα i. s. o “wszechświecie, kosmosie, całym stworzeniu” (Ps 102, 19 LXX; Mdr 9, 1; 15, 1; ; J 1, 3; 1 Kor 8, 6; List do Efezjan 1:10; Kol 1, 16; Hebr 1, 2 f. pass.; Ap 4, 11).[29] Por. J 20, 29; LXX regularnie ma κύριος dla Heb. יְהוָה (Wj 15, 3 przejście).[30] Według Ireneusza (zm. 202) ζῷα z Ez 1, 10 odnoszą się do czterech kanonicznych Ewangelii z przypisaniem lew-Jan, byk-Łukasz, człowiek-Mateusz, orzeł-Marek (Adv. Haer. 3, 11, 8); od czasu Hieronima (zm. 420) lew i orzeł są wymieniane na Zachodzie.[31] Uosobione przez twarze podobne do tych na ikonach ukrzyżowania (por. Mk 15, 33; Łk 23,44; Dz 2, 20).[32] Trwało to od politycznie motywowanego edyktu ikonoklastycznego (?) cesarza Leona III w 726 r. aż do zwycięstwa teologicznie uzasadnionej czci obrazów (Horos soboru w Nikaia w 787 r.) pod rządami cesarzowej Teodory II dekretem z 843 r.[33] Wniebowstąpienie należy do dwunastu głównych świąt (δωδεκαόρτιον) roku kościelnego, 40 dni po Wielkanocy; poprzedzająca środa obchodzona jest jako zakończenie (ἀπόδοσις) Wielkanocy i jednocześnie jako wstępna celebracja (προεόρτιον) Wniebowstąpienia.[34] Orthros, Kanonik Jana Monachosa (8/9 wiek), 4 Oda, 2 Troparion.[35] Doktryna czterech żywiołów jako podstawowych materiałów budowlanych całego kosmosu odgrywała rolę od czasów greckich filozofów poprzez astrologię i alchemię, a także naturalne doktryny średniowiecza aż do psychologii głębi.[36] Tekst został prawdopodobnie napisany przez Picandera (Christian Friedrich Henrici, 1700-1764).

Ten tekst został przetłumaczony za pomocą DeepL (www.deepl.com).