Termin wiki: BWV 12 – Kantata – Płacze, jęki, troski, lęki

Andrea Köhler

“Być w świecie to być przykutym do zmartwień”.

Kantata Bacha “Weinen, Klagen, Sorgen, Zagen” przypomina nam, że rezygnacja z obietnicy szczęścia w życiu przyszłym związała nas całkowicie z tym światem, a tym samym z troską. Ale zmartwienie jest nie tylko dręczące, ale także naszym największym atutem.

“Płacz, narzekanie, martwienie się, drżenie” – oto staccato kryzysu zaufania. Wyraża stratę, jeśli nie wiary, to nadziei, że życie jeszcze zawsze będzie dla nas łaskawe. Ale nawet mroczne nawiedzenie duszy czerpie swój ból najpierw z idei tego, czego brakuje w takiej sytuacji. Co to jest? Postmetafizyczna jednostka, która nie zgina już kolan i nie składa rąk, jest w dużej mierze pozostawiona sama sobie w czasach kryzysu – chyba że powierzy się laboratoriom przemysłu szczęścia. Badania farmaceutyczne uznały zatopiony horyzont obietnicy w zjawisku obniżonego poziomu serotoniny; Daje chemiczny pokarm posłańcom zbawienia. To, co kiedyś było obiecane przez nadzieję i jej pobożnych proroków, jest teraz dostarczane przez neuroprzekaźniki. A jednak ich przesłanie wciąż musi być namalowane na niebie.
“Depresja jest defektem równowagi chemicznej, a nie słabością charakteru. Na wszystko jest rozwiązanie. Zadzwoń pod numer 1-800-Help” – głosi reklama wznosząca się w nowojorskie niebo na rogu Broadwayu i Amsterdam Avenue. Więc tam, gdzie kiedyś było wołanie Boga, dziś jest zasięg po iPhone’a. Ale dlaczego reklama została umieszczona tak wysoko nad naszymi głowami? Najwyraźniej obietnica zbawienia wciąż musi przyjść z góry. Tak więc ta reklama odwołuje się do naszej odwiecznej pionowej fiksacji.
“Płacz, lament, smutek, drżenie”: kantata Bacha miała premierę w Weimarze 22 kwietnia 1714 r., 300 lat temu przyszłego roku niemal co do dnia; wyznaczona jest na trzecią niedzielę po Wielkanocy, zwaną w kalendarzu kościelnym “Jubilate”. Opiera się na tekście ewangelicznym Jana 16:16-23 z Biblii Lutra, w którym Jezus ogłasza obietnicę zmartwychwstania: “Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Będziecie płakać i płakać, ale świat się radować; Będziesz smutny, ale twój smutek zamieni się w radość”. Kantata, która jako pierwsza dostraja nas do wyrazów rozpaczy, konfrontuje nas z prawdziwym paradoksem tkwiącym w wszelkiej nadziei: “Będziesz płakał i lamentował/ ale świat się radował” – to te słowa, po powolnym rozjaśnieniu melodii, znajdują poruszające echo w końcowym chorale tej kantaty: Końcowy chorał jest ostatnią zwrotką hymnu Samuela Rodigasta. Główny tekst został jednak napisany przez Salomona Francka, autora większości tekstów kantatowych z wczesnego okresu weimarskiego Bacha.

Kantata stanów umysłu «Płacz, lament, niepokój, drżenie»: są to stany umysłu
, przeciwko którym nie jesteśmy już w stanie uzbroić się w Boski uścisk. Jak radzimy sobie dzisiaj ze “smutkiem lgniętym do wszelkiego skończonego życia”, jak ujął to Schelling? Pozostańmy na chwilę przy tym sześciominutowym dacapo udręki, którego melodię Bach miał później podsycać “Cruzifixem” Mszy h-moll, i posłuchajmy znaczenia czterech początkowych słów:
Płacz – to reakcja ciała, gdy doznanie jest silniejsze niż nasza kontrola. Płaczemy tam, gdzie język zawodzi – a przynajmniej jest niewystarczający, aby wyrazić nasze cierpienie. Płacz – z tą emocją przychodzimy na świat. Wraz z pierwszym krzykiem oddech wpływa do naszych płuc i wiąże nas z metabolizmem ze wszystkimi żywymi istotami. Nawet nasze łzy są, trzeźwo rozważane, produktem metabolizmu. Ale fakt, że ta forma ekspresji jest zarezerwowana dla nas, ludzi, sprawia, że łzy są specyficznie ludzką cechą, której nie może pojąć przyrodoznawstwo. Łzy, choć są reakcją fizyczną, są wytworem świadomości – a także sekretem wiedzy o naszej śmiertelności. Zwierzęta nie płaczą.
Przejdźmy więc do drugiej koncepcji: lamentu. Mówi się, że homo sapiens po raz pierwszy znalazł język w lamencie nad ukochaną osobą – a cały język był kiedyś pieśnią. To nie przypadek, że najbardziej serdeczna muzyka znajduje się zwykle w częściach lamentacji; Być może nawet bardziej niż radość, cierpienie jest przede wszystkim zjawiskiem dźwiękowym. Jako zrytualizowana forma pamięci, lamentowi zmarłych towarzyszyło pierwotnie silnie teatralne rozładowanie afektu, wycie i krzyk – i w wielu częściach świata jest to do dziś. Z kolei w naszych szerokościach geograficznych lament odbywa się zwykle w ciszy, gdy ceremonie pogrzebowe się kończą.

Niepokój, z jakim żałobnicy są dziś traktowani przez swoje środowisko, jest prawdopodobnie również wskaźnikiem, że inflacyjny nacisk na wyznanie, który trąbi o naszych najbardziej fundamentalnych uczuciach w talk show lub na Twitterze i tweetach, nie jest w stanie zastąpić erozji rytuałów. Żyję w kraju, w którym płacz i lament, jęki i zawodzenie są zaspokajane przez całą dobę z wysoką oglądalnością; Zwłaszcza lament nad zmarłymi – jak pokazuje boom na wspomnienia żałobne – ma spory potencjał bestsellerowy. A jednak wojna została wypowiedziana prawdziwej żałobie. Prawdopodobnie nie jest przypadkiem, że najnowsze wydanie podręcznika diagnostycznego dla lekarzy i psychiatrów zostało uzupełnione o obraz kliniczny, który nosi piękną nazwę długotrwałego zaburzenia żałoby. Od tego czasu to odkrycie, które, nawiasem mówiąc, ma już zastosowanie po dwóch tygodniach, zostało podyktowane w mediach furorą, jaką takie diagnozy zawsze otrzymują, gdy grają w kieszeniach przemysłu farmaceutycznego.
«Chrześcijanie mają wszystkie godziny, swoje męki i wroga / Ale ich pociechą są rany Chrystusa»: Druga aria naszej kantaty, która – przynajmniej tak mi się wydaje – już organizuje niepewną ufność, ma dla nas przygotowaną inną propozycję. Czy możemy jeszcze odczuwać tę pociechę dzisiaj, pocieszenie, które wypływa z agonii drugiego człowieka, zwróćcie uwagę?
To było w noc wielkanocną siedem lat temu, kiedy zrozumiałem znaczenie tych wersetów, że tak powiem, ciałem i duszą. Leżałem w nowojorskim szpitalu po poważnej operacji i znalazłem się fizycznie i psychicznie nad przepaścią, która nie jest już dostępna dla żadnej racjonalnej świadomości. W pokoju ze mną była kobieta, która modliła się głośno przez całą noc. W swoim wezwaniu do Jezusa ta kobieta obwiniała siebie za swój ból – w rzeczywistości potwierdziła operację, którą właśnie przeżyła, jako karę za swoje występki. Taka forma teologii odwetu jest mi chyba obca. Ale tamtej nocy zrozumiałem głęboko zakorzenioną ludzką potrzebę symbolicznego przedstawienia przytłaczającej agonii. Być może po raz pierwszy zdałem sobie sprawę z całego wymiaru pocieszenia, jakim jest symboliczne przedstawienie Chrystusa w cierpieniu. Ale to, co dało mi ten wgląd przede wszystkim, to muzyka. Słuchałem tej nocy Pasji według św. Mateusza, nie tylko po to, by uciec od modlitwy współlokatora, ale także po to, by uciec od amerykańskiej formy pocieszenia, od nieustannie działającej telewizji, i nie posunę się za daleko, jeśli twierdzę, że to właśnie w niemałym stopniu ta muzyka uratowała mnie od rozpaczy.

Ogrody to wizjery do raju
Zagen – to nie tylko słowo, które zostało w dużej mierze wyrzucone ze słownika, ale także prawdopodobnie obce fajnemu habitusowi, który trzeba założyć w dzisiejszych czasach. Zagen – zawsze słyszę czułość w tym słowie – i to nie tylko z powodu tych samych początkowych liter. Drżenie jest momentem, w którym opuszcza nas odwaga i zbliża się rozpacz. Wahanie – wahanie nie jest daleko – to zahamowanie, które stawia nas w przestrzeni decyzji. Kto się waha, waha, waha się, jest pozostawiony własnym wątpliwościom i lękom, wystawiony na działanie przypadku, arbitralności, krótko mówiąc: niepokoju.
Ze wszystkich czterech słów w pierwszym wersie tej kantaty zmartwienie jest najbliższe strachowi. Zmartwienie to nocna wizyta, lubi czekać na nas między czwartą a piątą rano, o bladej godzinie kata. W “Byciu i czasie” Martin Heidegger określił samą Dasein jako Sorge i tym samym umieścił życie ludzkie w wymiarze czasowości i niepokoju – w Dasein zum Tod. A jednak zmartwienie jest nie tylko naszym najgorszym dręczycielem, ale także naszym największym atutem.
To właśnie w biblijnym ogrodzie zmartwienie zostało sprowadzone na świat: przez ugryzienie przez Ewę w jabłko dostaliśmy się pod reżim narodzin i śmiertelności. Dopiero wraz z przestępstwem Ewy powstała śmiertelna jaźń, która musi z czasem zrealizować swój potencjał – poprzez opiekę nad tymi, którzy przyjdą po nas i pamięć o naszych zmarłych, poprzez uprawę ziemi i duszy, poprzez pracę, sztukę, naukę i religię.
W swojej książce “Ogrody. An Essay on the Human Condition”, amerykański literaturoznawca i filozof Robert Harrison definiuje ogrodnictwo – w najszerszym tego słowa znaczeniu – jako archetyp troskliwej troski. Ogrody, pisze, “są miejscami, które oferują przebłysk raju pośród upadłego świata, a fakt, że musimy je tworzyć, chronić i dbać o nie, jest znakiem ich pochodzenia w stanie po Upadku”.
Nie jest więc prawdopodobnie przypadkiem, że najbardziej samotna godzina Chrystusa, godzina, w której obiecuje wziąć na siebie grzechy ludzkości, miała miejsce w ogrodzie; egzystencjalna samotność nocy w ogrodzie Getsemani jest scenariuszem, z którego chrześcijański mit ukrzyżowania czerpie swoją moc. Nie ma drugiego biblijnego fragmentu, który sięgałby w głąb ludzkiego strachu, jak ten. A jednak jest to godzina, w której nadzieja w rozpaczy, ten stan umysłu, o którym mówi ta kantata, jest największy: “Ojcze, nie jako Ja chcę, ale jak Ty chcesz”. Albo, słowami naszego ostatniego chorału: “To, co Bóg czyni, jest dobrze zrobione / Dlatego pozwalam Mu tylko rządzić”.
Dla Oświecenia, które rozpoczęło się w czasie śmierci Bacha, ludzkie samostanowienie było możliwe tylko za cenę odwrócenia się od superświata, wyzwolenia od tego, co ta kantata tak dziecinnie i ufnie nazywa “ojcowskim uściskiem”. Cała energia miała być spożytkowana tylko na budowanie nieba na ziemi. Niemniej jednak oczekiwanie, że rezygnacja z mglistej obietnicy nieziemskiej błogości automatycznie doprowadzi do poprawy sytuacji szczęścia na ziemi, nie zostało spełnione.

Pocieszenie muzyki
Wręcz przeciwnie: ceną absolutnej światowości jest nieuchronna utrata dystansu – strata, która naraża nas na niepokój o trwałość. Być w świecie oznacza być przykutym do zmartwień, pomimo wszystkich farmaceutycznych obietnic szczęścia.
I tak my, ludzie 21 wieku, jesteśmy nadal zależni od tej pociechy, bez której “nędza, śmierć i cierpienie” byłyby absolutnie nie do zniesienia: pociechy najbardziej metafizycznej ze wszystkich sztuk: muzyki. Muzyka, która podobnie jak ta kantata zachowała dla nas obietnicę zmartwychwstania i ożywia ją każdym wykonaniem. A ponieważ kantata ta poświęcona jest trzeciej niedzieli po Wielkanocy, Jubilatowi, chciałbym zakończyć recytacją twórczej pochwały napisanej sto lat po Bachu, która wychwala ambiwalencję, nieodzowne współistnienie smutku i radości. Została napisana przez angielskiego poetę Gerarda Manleya Hopkinsa i nosi tytuł “Gescheckte Schönheit” w niemieckim tłumaczeniu Ursuli Clemens i Friedhelma Kempa:

Chwała Bogu za cętkowane rzeczy.
Na niebo zabarwione jak cętkowana krowa;
Dla różowych znaków wszystkie kropki na pstrągu pływackim;
Kasztan spada jak świeże węgle ognia; Skrzydła zięby;
Pole w płatach, łąka, ugor i pole;
I wszystkie zawody, ich ubrania, uprząż i naczynia.
Wszystkie rzeczy dziwne, oryginalne, rzadkie, kapryśne;
Co jest zmienne, w kratkę (kto wie jak?)
Szybkim, powolnym; słodki, kwaśny;, matowy;
Rodzi tego, którego piękno jest bezróżdżkowe;
Chwała mu.

Ten tekst został przetłumaczony za pomocą DeepL (www.deepl.com).