Przejdź do treści
Reportaż z epoki, gdzie fortepian brzmi jak rewolwer, a orkiestra to gang wspólników
Chopin nie gra – on porywa Mozarta na imprezę w piekle. Temat arii Don Giovanniego? Teraz to melodía de la locura: wiruje, skacze, parodiuje samą siebie. Wariacje to nie hołd – to pojedynek na miny między geniuszami. Mozart zza grobu krzyczy: „Uspokój się, dzieciaku!”, a Chopin odpiera: „Nie teraz, stary, mam rizz u hrabianek!”.
Orkiestra? Pierwszy raz w historii nie udaje martwej. Puzony ryczą jak oszukane byki, skrzypce płaczą histerycznie, a Chopin rzuca im spojrzenia: „Dotrzymajcie mi kroku, albo spalę nuty!”. To nie równowaga – to małżeństwo z rozsądku między pianinem a trąbką.
Tytus Woyciechowski, któremu Chopin dedykuje utwór, to nie byle kto – mecenas, przyjaciel, a może coś więcej?. Plotka głosi, że w liście do niego Fryderyk napisał: „Te wariacje to nasz wspólny romans z Mozartem. Ty jesteś Don Giovannim, ja – Leporello z płonącym sercem”.
A sama inspiracja? Hrabia* (którego nazwiska historia nie zapamiętała) zaleca się do panny młodszej od filiżanki herbaty. Chopin podsłuchuje ich w parku Łazienkowskim, gdzie hrabia cytuje Mozarta: „Podaj mi rękę, o piękna”. Fryderyk, zamiast wyzwać go na pojedynek, siada do fortepianu i tworzy utwór, który jest muzycznym middle finger: „Ona woli moje pasaże niż twoje sonety, stary dziadu!”.
Gdy Chopin kończy grać, sala milknie. Wtedy Robert Schumann – jeszcze nie legendarny krytyk, tylko gość w za dużym kapeluszu – wstaje i ryczy: „Czapki z głów, panowie, to geniusz!”. Kapelusze lecą jak muchy w październiku. Jakiś hrabia mdleje, inny krzyczy: „To nie muzyka, to orgia dźwięków!”.
A Chopin? Uśmiecha się jak kotek, który ukradł śmietanę. Wie, że właśnie wydłubał oczy klasycyzmowi. Jego wariacje to nie utwór – to manifest: „Mozart był bogiem? Ja jestem bogiem z pazurem!”.
Dziś Wariacje B-dur brzmią jak pierwszy tatuaż Chopina: nieporadny, ale już genialny. To nie hołd dla Mozarta – to pierwsza bitwa młodego wilka z duchami przeszłości. A co z hrabią i panną? Ona wyszła za mąż za bankiera, on – założył klub miłośników kotów. Tytus? Przez resztę życia nosił w portfelu nutę z tematu arii.
A Chopin? Poszedł dalej – podpalić Europę balladami i nokturnami. Ale tamtej nocy w Wiedniu, gdy grał jak szalony nastolatek z Warszawy, świat po raz pierwszy usłyszał: „Nadchodzi nowa era. I nie pyta o pozwolenie”.
„Jeśli kiedykolwiek usłyszysz Wariacje B-dur, wiedz: to nie muzyka.
To duch 17-letniego Chopina, który wciąż szepcze: Spokojnie, to dopiero początek pieśni.
A potem pęka śmiechem i ucieka w noc, gubiąc po drodze nuty i serca.” 🎹🔥
Don Giovanni, czyli menuet na ostrzu brzytwy
O, Don Giovanni!
Ty – w płaszczu z czarnego aksamitu,
gdzie każdy fałd to obietnica grzechu,
a w dłoniach nosisz róże bez kolców,
by Zerlina nie czuła, gdy krew spłynie po sukni…
Zerlino, Zerlino!
Jej warkocz jak wstążka poranka,
a serce – ptak w klatce z cukru.
„Podaj mi rękę” – szepcze Giovanni,
a aria to sieć z melodii i miodu.
Czy słyszysz, jak skrzypce całują jej szyję,
a fagot wzdycha: „Uciekaj, póki możesz!”?
Ach, ten duet!
To nie śpiew – to taniec motyla wokół płomienia,
gdzie ogniem jest głos Don Giovanniego,
a skrzydła Zerliny – dwa drżące piano.
Mozart naszpikował nuty pułapkami:
tu tryl jak pocałunek, tam pauza – westchnienie,
a pod spodem basy warczą: „Uwaga, zaraz spłoniesz!”
A Chopin?
On podsłuchał ten szept w warszawskich mgłach,
gdy Zerlina błądziła nad Wisłą w białej sukni.
Wziął temat Mozarta, jak biały obłok,
i wyszył go łzami nocnych preludiów.
W jego wariacjach Zerliny szukaj w lewej ręce –
to tam, gdzie fioritury płaczą jak dziewczęce włosy,
a pasaż to wspomnienie dłoni Don Giovanniego,
która już nie zgasi, lecz rozpaliła fortepian.
I cóż z tego, że Don Giovanni spłonął?
Jego cień tańczy wciąż w takt Là ci darem la mano,
a Chopin – jak alchemik – zamienił ogień w perły.
Zerlinio, Zerlinio! Tyś jest wieczna:
raz jako dziewczyna w operowej pułapce,
raz jako nuta w etiudzie, co drży jak niewinność.
O, melodio!
Tyś jest mostem między piekłem a rajem,
gdzie Mozart rzuca kwiaty, a Chopin – różę z kolcami.
A my? Stoimy na brzegu,
wsłuchani w ten duet dwóch geniuszy,
co zamienili erotyk dusz w symfonię wieczności.
I tylko księżyc, jak stary kpiarz,
szepcze: „Czy to miłość, czy tylko kolejna aria?
Opera “Don Giovanni” Wolfganga Amadeusza Mozarta przedstawia historię uwodziciela Don Giovanniego, którego niemoralne postępowanie prowadzi do dramatycznego końca. Jego postać jest pełna sprzeczności, charakteryzująca się zarówno magnetycznym urokiem, jak i skrajnym brakiem moralności. Kluczowym momentem w operze jest scena, w której Don Giovanni próbuje uwieść Zerlinę, młodą narzeczoną Masetta, w słynnym duecie “La ci darem la mano”. W tej arii uwodziciel używa pięknych słów i muzyki, aby manipulować dziewczyną, wzbudzając zarówno zachwyt, jak i niepokój publiczności.
Zerlinę kusi melodia, która mistrzowsko łączy prostotę z delikatną emocjonalnością – cechy, które zafascynowały Fryderyka Chopina. Scena ta mogła inspirować kompozytora, gdyż Chopin, znany ze swojego zamiłowania do Mozarta, w swojej twórczości często czerpał z klasycznego wzorca Mozarta, łącząc subtelność i głębokie emocje. Wariacje Chopina na temat tej arii są przykładem, jak arcydzieło Mozarta wpłynęło na indywidualny styl romantycznego mistrza fortepianu, pokazując jego zdolność do przekształcenia inspiracji w coś nowego i osobistego.
Bo w muzyce, jak w miłości, najpiękniejsze jest to, co zostaje między nutami – szept, który nigdy nie ginie.” 🎭🎹
Być jak Zawisza, Zadania wykonywać bez zbędnej zwłoki, Szanować czas, używać głowy i serca…
Przez ostatnie 8 lat (prawie 8 lat), byłem razem z demokratami by przyczyniać się do normalności w naszym kraju). Dziś kiedy Polska staje się znów częścią europejskiej rodziny państw demokratycznych, mogę powrócić do tego co kocham najbardziej czyli swoich muzycznych Pasji. By wreszcie móc pogłębiać swoją wiedzę o muzyce i dzielić się nią…
Dołącz do społeczności fanów muzyki poważnej i odkryj świat fascynujących treści. Zarejestruj się teraz i bądź na bieżąco z najnowszymi wpisami!
