Antoni Słonimski o Trendach w Google 13 stycznia 2025 roku

Przegląd przez szybę cyfrowego kalejdoskopu

– Antoni Słonimski

przygląda się światu, gdzie logika idzie na urlop,
a absurd zostaje… na nadgodzinach.

Oto felieton w stylu Antoniego Słonimskiego, który zjadliwie i z ironicznym polotem komentuje hipotetyczne trendy z 13 stycznia 2025 r., łącząc absurdy przyszłości z gorzką refleksją nad kondycją ludzkości

Oto gorączka klików tego dnia:

1. „Powrót Do Rzeczywistości: Kiedy karnawał kończy się kacem metabolicznym”

– Biura i szkoły pustoszeją, gdyż cała populacja podejrzewa u siebie „zespół poniedziałku poucztowego”. Aplikacje zdrowotne diagnozują: „Za dużo polędwicy, za mało ruchu”. Tymczasem siłownie pękają w szwach od tłumu, który obiecuje sobie „już nigdy”. Gdyby Prus żył, zauważyłby: „Kamizelkę można zdjąć, ale algorytmu śledzącego twój indeks glikemiczny – już nie”.

2. „Polityka Zimowa: Gdzie się podział ten śnieg?”

– Samorządy wydają miliony na „sztuczne ocieplenie wizerunku”, podczas gdy dzieci lepią bałwany z błota po odwilży. Hasztag #GdzieJestZima trenduje, obok reklam wycieczek do Skandynawii. Gdyby Wańkowicz żył, mruknąłby: „Szczęka się śmieje, a oczy płaczą nad mapą pogodową”.

3. „Edukacja 2.0: Nauczyciel kontra AI, kto pierwszy poda się do dymisji?”

– Po fali głosów, że „ChatGPT odrabia lepsze wypracowania”, grono pedagogiczne rozważa strajk włoski. „Po co mam oceniać, skąd i tak nie wiem, kto to napisał?” – pytają. Gdyby Korczak żył, zapytałby: „Dziecko to nie prompt do ulepszenia. A może już jest?”.

4. „Kryzys Komunikacyjny: Kiedy 'hej’ to za długi monolog”

– *Ludzie masowo szukają porad, jak odpowiadać na wiadomości głosowe dłuższe niż 10 sekund. „Czy transkrybować, czy może wybaczyć i puścić w niepamięć?”. Gdyby Dąbrowska żyła, westchnęłaby: „Ludzie stamtąd nie rozmawiają, oni wymieniają się audio-notatkami”.*

5. „Fitness Duchowy: Medytacja na czas”

– Aplikacje do mindfulness oferują „rozkład jazdy dla duszy”: 5 minut na wdzięczność, 3 na skupienie, 7 na skanowanie ciała. Tymczasem prawdziwi mnisi z gór Świętokrzyskich pytają: „A gdzie tu miejsce na niespodziankę?”. Gdyby Miłosz żył, szepnąłby: „Ty, którego nie mogłem ocalić, usłysz mnie… ale najpierw kliknij 'potwierdź’”.

6. „Wyprzedaż Wrażeń: Wakacje w styczniu”

– Biura podróży oferują „ucieczkę od siebie samego w 3 dni all inclusive”. Tymczasem turyści wracają bardziej zmęczeni, bo przez cały wyjazad livestreamowali na stories. Gdyby Iwaszkiewicz żył, napisałby: „Słońce jest tylko jedno, ale filtrów, by je poprawić, jest tysiąc”.

7. „Sztuka AI: Kiedy pomysł ma algorytm”

– Galerie zachwycają się portretami wygenerowanymi przez komputer, który „marzył o jesieni”. Prawdziwi malarze protestują z transparentami: „My też mamy tryb 'undo’! Nazywa się biała farba”. Gdyby Witkacy żył, spytałby: „Czy Czysta Forma przetrwała spotkanie z czystym kodem?”.

Podsumowanie (z lekkim przymrożeniem pazura):

I cóż nam, współczesnym, pozostaje, gdy trzynasty stycznia odsłania taki oto pejzaż? Czy to nowy rozdział w ludzkiej komedii, czy tylko powtórka z rozrywki? Pamiętajcie, że przyszłość to nie data w kalendarzu, a chwila, w której przestajemy czytać między wierszami, bo algorytm podpowiada nam skrót. Może warto dziś, choć na chwilę, wyłączyć wszystkie ekrany i posłuchać, jak własne serce bije… nierównym rytmem, bez aplikacji, która by to policzyła.

PS od „ducha” Słonimskiego:

„Jeśli to czytasz, mrugając do asystenta głosowego – pomyśl, że kiedyś ludzie zamiast do chmury, zwierzali się chmurom. A te, choć nieme, potrafiły odpowiedzieć deszczem lub słońcem. I nie potrzebowały aktualizacji. Pozdrówcie moje Łazienki – te z kaczkami, nie z routerami.” 🦆

Michael Bond – Portret Twórcy Dziecięcej Magii

Michael Bond. Nazwisko, które dla wielu znaczy tyle, co dzieciństwo zamknięte w dźwięku stukających pociągów na londyńskim Paddingtonie czy w zapachu świeżej marmolady rozsmarowanej na jeszcze ciepłym toście.

Urodzony w 1926 roku w Newbury, Bond nie przyszedł na świat z piórem w dłoni, ale kiedy już je chwycił – nie wypuścił aż do ostatniej chwili. Przeżywszy II wojnę światową, doświadczywszy bombardowań, goryczy i absurdu życia – z tej mieszaniny wykuł coś, co wykracza poza papier.

Jego dzieła to nie tylko literatura dziecięca, to manifest łagodności wobec świata, gdzie każda gafa misia może być ciosem dla sztywnego porządku dorosłych. Bond, z ironicznym półuśmiechem, stworzył uniwersum, które równocześnie koi i prowokuje, przekraczając granice wieku, języka, kultury. To był facet, który umiał zamienić zwykłą kanapkę w filozoficzny traktat o sensie życia – i pokazał, jak żyć, by się nie bać być innym, nawet z plamą marmolady na futrze.

Tutaj poniżej film CzytaMinka 7 pt: „Miś zwany Paddington”