Poza sceną, która sprawia wrażenie swoistego sacrum, panuje wszechogarniające profanum – słuchacze eleganccy być nie muszą, a jeśli ktoś ma ochotę, może napić się piwka czy przekąsić porcję frytek. Andre Rieu w pełni to akceptuje – wystarczy spojrzeć na luźną atmosferę panującą podczas koncertów w jego rodzinnym Maastricht.

Carillon nieczęsto gości na scenach koncertowych, dlatego możliwość wysłuchania znakomitej transkrypcji Concierto de Aranjuez J. Rodrigo na dzwony z orkiestrą było nie lada gratką. Dominik Staniszewski/Trojmiasto.pl

Słuchacze z nieskrywaną ekscytacją wyczekiwali rozpoczęcia koncertu. Zdecydowana większość miała głowy zwrócone w stronę wyjścia, ponieważ to stamtąd, barwnym korowodem, Andre Rieu i jego orkiestra mają w zwyczaju wkraczać na salę. Kiedy tylko artyści pojawili się na widowni, publiczność natychmiast wstała z miejsc – to jeden z nielicznych przypadków, kiedy mamy do czynienia z owacjami na stojąco jeszcze przed rozpoczęciem imprezy.

Mogłabym napisać, że Andre Rieu przyjechał do Gdańska z zupełnie nowym programem, ale nie do końca byłaby to prawda. Przyjechał z programem innym niż prezentowane w Gdańsku dotychczas, ale doskonale znanym jego wiernym fanom. Kiedy zapytałam jedną ze słuchaczek w trakcie przerwy, co podobało jej się najbardziej, bez zastanowienia odpowiedziała “to, co lubię najbardziej, będzie w drugiej części”. Jak sama przyznała, jeździ na koncerty Rieu gdzie się tylko da, śledzi jego dokonania, a każde nagranie DVD zna na pamięć. Takich osób, w dodatku obwieszonych szalikami czy emblematami z nazwiskiem bądź wizerunkiem holenderskiego skrzypka, było na czwartkowym koncercie mnóstwo. Wielu słuchaczy przyjechało specjalnie na ten koncert z odległych zakątków Polski, a nawet Europy.

Andre Rieu sypał anegdotami jak z rękawa, rozbawiając słuchaczy do łez. Jego słowa z języka angielskiego na polski tłumaczyła Agnieszka Fizzano-Walter – Polka, od wielu lat zasilająca szeregi Johann Strauss Orchestra. Z racji tego, że na co dzień skrzypaczka obraca się w tak wielojęzycznym towarzystwie, zdarzały jej się pewne urocze przejęzyczenia, które dodatkowo bawiły publiczność.

Konferansjerka Rieu jest uniwersalna – artysta w każdym miejscu na świecie mówi to samo, zmieniając jedynie nazwę miasta. Niestety, uniwersalizm nie zawsze się sprawdza. Zapowiadając Concierto de Aranjuez J. Rodrigo przetranskrybowane na carillon Rieu powiedział, że choć my również mamy wieże kościelne, to oni w Holandii mają w takich wieżach dzwony, na których codziennie ktoś gra. No i trafił kulą w płot, ponieważ Gdańsk jest jedynym miastem w Polsce, które posiada trzy niezwykłe carillony koncertowe, w tym carillon mobilny. Co więcej, gdańskim carillonom zdarza się grywać z dedykacją dla króla Holandii. Miejmy nadzieję, że podczas kolejnej wizyty w Gdańsku artysta będzie miał to na uwadze.

Na widowni można było dostrzec wiernych fanów Andre Rieu jak i osoby, które uczestniczyły w jego koncercie po raz pierwszy. Obie te grupy bawiły się znakomicie. Dominik Staniszewski/Trojmiasto.pl

Choć klasa i elegancja muzyków robiły na publiczności ogromne wrażenie, a konferansjerka bawiła do łez, publiczność przyszła na koncert głównie z uwagi na wspaniałą muzykę, jaką wykonuje Johann Strauss Orchestra pod dyrekcją Andre Rieu. Dla mnie numerem jeden była wspomniana aranżacja na carillon koncertu J. Rodrigo oraz pojedynek carillonu z ksylofonem, ale perełek w programie było znacznie więcej. Carmen Monarcha fenomenalnie zaśpiewała “Un bel di vedremo” z opery G. Pucciniego “Madama Butterfly”, trzech tenorów (Gary Bennett, Bela Mavrak, Eric Reddet) zachwyciło słuchaczy interpretacją “Au fond du temple saint” z opery G. Bizeta “Poławiacze pereł”, a Anna Majchrzak przejmująco wykonała “Think of me” z “Upiora w operze” Andrew Lloyda Webbera.

W programie znalazły się oczywiście również walce, m. in. “Walc łyżwiarzy”, “Śnieżny walc” austriackiego kompozytora Thomasa Koschata, podczas wykonywania którego na głowy słuchaczy posypał się śnieg czy wreszcie “Nad pięknym modrym Dunajem”, którego dźwięki poderwały publiczność do tańca. Tradycyjnie, Rieu włączył do repertuaru piosenkę “Niech żyje bal”, do śpiewania której włączyła się publiczność. Całość dopełniały fantastyczne wizualizacje wyświetlane na znajdującym się za sceną ogromnym ekranie.

Pod koniec koncertu na głowy słuchaczy tradycyjnie posypały się balony, tradycyjnie również słuchacze z impetem z tych balonów strzelali. Andre Rieu udał, że schodzi ze sceny, publiczność zupełnie poważnie odpowiedziała mu, że nie ma takiej opcji, bo zabawa się jeszcze nie skończyła i rozpoczął się obszerny set bisów, w którym znalazły się m. in. “Marsz Radetzkiego”, “Libiamo…” z “Traviaty”, fragmenty z “Carmen” i odśpiewane razem z publicznością “Que viva Espana”.

Na widowni zapanowało wszechogarniające szaleństwo, które jedna ze słuchaczek skwitowała “to taki dzień dziecka, tylko dla dorosłych”. Było w tych słowach wiele prawdy. Andre Rieu po raz kolejny bowiem pokazał, że muzyki klasycznej wcale nie trzeba słuchać statycznie i w skupieniu, i że może ona stanowić podkład do fantastycznej imprezy. Siedząc na widowni miałam po jednej stronie osoby, które na koncercie holenderskiego skrzypka były po raz pierwszy, a po drugiej jego wiernych fanów. Obie grupy bawiły się równie znakomicie i zapowiedziały, że z pewnością nie zabraknie ich na kolejnym koncercie.