Straightbeat

Podstawowy straightbeat w rocku to pattern 4/4 (czwórka), gdzie perkusista gra kick drum (stopa) na jedynce i trójce, snare (werbel) na dwójce i czwórce, a hi-hat lub ride cymbal wyznacza równe ósemki lub ćwierćnuty. Ten schemat, niezliczenie razy wykorzystywany od The Beatles po współczesny indie rock, jest tak fundamentalny, że wielu młodych muzyków uczy się go jako pierwszego. Jest prosty do zrozumienia, łatwy do zatańczenia i uniwersalny w zastosowaniu.

Historia straight beat jest ściśle związana z elektryfikacją muzyki i rozwojem rock and rolla. Podczas gdy wczesny rock and roll lat 50. często wykorzystywał shuffle i swing (dziedzictwo bluesa), lata 60. przyniosły przesunięcie w stronę prostszych, bardziej regularnych rytmów. The Beatles, The Rolling Stones, The Who – te zespoły często preferowały straight beat, który lepiej pasował do głośnych, energetycznych występów i prostszych, bardziej bezpośrednich tekstów.

Ringo Starr, perkusista The Beatles, choć często niedoceniany technicznie, był mistrzem straight beat – jego granie było proste, solidne, służebne wobec utworu. Utwory jak „Come Together” czy „Get Back” pokazują, jak efektywny może być dobrze zagrany prosty rytm. Nie chodzi o wirtuozerię, ale o groove i służenie muzyce.

Punk rock lat 70. zradykalizował straight beat, sprowadzając go do absolutnych podstaw. The Ramones grali tak proste rytmy, że ich perkusista, Tommy Ramone, często zarzucany był o brak techniki. Ale to była świadoma decyzja artystyczna – punk odrzucał wyrafinowanie i technikę na rzecz energii, prostoty i bezpośredniego przekazu. Straight beat w tempie 180 BPM, grany przez 2 minuty bez przerwy – to esencja punku.

Disco i późniejsza muzyka taneczna (house, techno, trance) wyniosły straight beat na nowe wyżyny poprzez mechanizację. Drum machine Roland TR-808 i TR-909 produkowały idealnie równe, niezachwianie regularne beaty – matematyczna precyzja, której ludzki perkusista nie może osiągnąć. To stało się pożądane – w klubie potrzebny był ultra-regularny puls do tańczenia, bez subtelności i „humanizacji” straight beat jazzowego czy rockowego.

Pop współczesny praktycznie zdefiniowany jest przez straight beat. Od Michaela Jacksona przez Madonnę, Britney Spears, aż po Arianę Grande i The Weeknd – produkcje popowe opierają się na precyzyjnych, regularnych rytmach, często programowanych, gdzie każde uderzenie pada dokładnie na swoim miejscu. To muzyka optymalizowana pod taneczność, przystępność, natychmiastowe hookowanie słuchacza.

Różnica między straight beat a swing/shuffle jest fundamentalna w charakterze muzyki. Straight beat jest bardziej agresywny, bezpośredni, nowoczesny – ma w sobie coś mechanicznego (w dobrym tego słowa znaczeniu), stabilnego, niezachwianie pewnego. Swing i shuffle są bardziej „ludzkie”, organiczne, kołyszące się. To różne estetyki odpowiadające różnym celom muzycznym i różnym gustom słuchaczy.