Shuffle

Technicznie shuffle opiera się na podziale trioli. Zamiast dzielić takt na równe ósmki (1-2-3-4-5-6-7-8), dzielimy go na triole (1-2-3, 1-2-3, 1-2-3, 1-2-3) i pomijamy środkową nutę z każdej trioli. Powstaje rytm długa-krótka-długa-krótka, który ma zupełnie inny charakter niż równe podziały. To matematycznie prosty schemat, ale w wykonaniu najlepszych bluesmanów staje się czymś magicznym.

Chicago blues lat 50. i 60. zbudował swoją estetykę na shuffle. Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Willie Dixon – ich nagrania dla Chess Records to podręcznikowe przykłady shuffle rhythm. Charakterystyczny jest sposób, w jaki perkusista gra na werblu w shuffle – nie równe uderzenia, ale akcentowane "trójki" każdej trioli, tworząc hipnotyzujący, kołyszący groove. Bas i gitara rytmiczna podążają tym samym tokiem, tworząc solidny fundament dla harmoniijnego wokalu i solówek.

Texas shuffle, popularyzowany przez T-Bone Walkera i później przez Stevie Ray Vaughana, ma swój specyficzny charakter – nieco szybszy, bardziej agresywny, z mocniej akcentowanym backbeatem (dwójka i czwórka na werblu). To shuffle do tańca, do baru pełnego ludzi, do energetycznego, elektrycznego bluesa. Klasyczne utwory jak "Pride and Joy" Vaughana to definicja Texas shuffle.

Boogie-woogie, pianistyczny styl bluesowy rozwinięty w latach 20. i 30., to praktycznie synonim shuffle rhythm. Lewa ręka pianisty gra nieustanny, toczący się pattern basowy w shuffle (często nazywany "walking bass" lub "eight to the bar"), podczas gdy prawa improwizuje melodie i riffy. Albert Ammons, Pete Johnson, Meade Lux Lewis – ci mistrzowie boogie-woogie potrafili utrzymać shuffle przez godziny, hipnotyzując publiczność.

Rock and roll lat 50. bezpośrednio wywodzi się z shuffle. Chuck Berry, jeden z ojców rock and rolla, zbudował swoją karierę na elektryfikacji bluesowego shuffle – dodał gitarowe riffy, rock and rollową energię i teksty o amerykańskim życiu nastolatków, ale rytmiczny fundament pozostał shuffle. "Johnny B. Goode" to klasyczny przykład.

Współczesny rock nadal czerpie ze shuffle. The Rolling Stones, ZZ Top, The Black Keys – wszystkie te zespoły regularnie sięgają po shuffle jako sposób na nadanie utworom autentycznego, korzeniowego brzmienia. Shuffle ma w sobie coś nieskomplikowanego i autentycznego – to rytm, który nie potrzebuje skomplikowanej produkcji czy efektów, żeby działać.

Jazz również ma swoją wersję shuffle, często nazywaną medium shuffle – tempo pomiędzy slow blues shuffle a szybkim swing. Organowe trio Jimmiego Smitha czy Jacka McDuffa często grało w tym tempie, łącząc bluesową prostotę z jazzową wyrafinowaniem harmonicznym.