Kantata BWV 84 - Ich bin vergnügt mit meinem Glücke

Z głównym motywem opadających kropkowanych nut, wprowadzająca aria ucieleśnia wizję wyrozumiałości, która – poprzez swobodne, płynne linie sopranu, oboju i pierwszych skrzypiec obbligato – jest również przedstawiona jako warunek wstępny prawdziwej wolności. Tutaj pozorna prostota i wszechobecna lekkość tego ruchu zdaje się wyrażać bogactwo życia wewnętrznego, które znajduje trwałe zadowolenie w docenianiu najmniejszych darów. Można sobie łatwo wyobrazić, że ten cnotliwy obraz łaskawej prostoty i dostojnej nędzy mógł być uosabiany przez postać kobiecą w życiu Bacha.
Poniższy recytatyw wywodzi tę postawę życiową z luterańskiej zasady usprawiedliwienia przez wiarę, a także z podstawowych warunków ludzkiej egzystencji – pożywienia, ubrania, a także szacunku dla Boga i bliźniego. Rzeczywiście, osoba, której to wszystko zostało dane, nie jest w stanie zasłużyć sobie na żadne prawo do zbawienia, ale musi cierpliwie spożywać „najpokorniejszy chleb”, jak opisano w następującej po nim arii. Ustawiony ponownie jako beztroski ruch taneczny w metrum 3/8, czarujący kwartet złożony z oboju, skrzypiec, głosu i continuo przywołuje zaraźliwą radość płynącą z miłości bliźniego – najskuteczniejsze muzyczne kazanie.
Zapisując akompaniament zarówno na organy, jak i smyczki, Bach nadaje szczególną wagę drugiemu recytatywowi, w którym przypowieść o winnicy rozciąga się na bieg ziemskiego życia. Tutaj sposób, w jaki Bach wyrył wyzwalające słowo „niebo” na monecie życia, ma poruszającą intensywność, która wykracza poza wszelką ziemską oszczędność.
Poprzez swoją prostą oprawę, zamykający chorał wzmacnia centralne przesłanie powierzonych nam przez Boga doraźnych ziemskich obowiązków i nadziei na niezasłużony, ale cierpliwie wyczekiwany „dobry koniec”. Tutaj decyzja Bacha, aby połączyć werset pieśni śmierci „Wer weiss, wie nahe mir mein Ende” z hymnem wyrozumiałości „Wer nur den lieben Gott lässt walten” skutecznie łączy dwa poziomy przypowieści. „Trzech Ripieni” (dodatkowi śpiewacy) wezwani w oryginalnej partyturze do wsparcia sopranu solo w tej ostatniej części zostało rzeczywiście wykorzystane w najbardziej satysfakcjonujący sposób.