Ciekawostki związane z bandoneonem
Instrument ten to rodzaj concertiny, czyli małego akordeonu z guzikami i klawiszami po obu stronach urządzenia. Został wynaleziony w Niemczech w połowie XIX wieku przez Heinricha Banda, który nadał mu swoje nazwisko. Początkowo miał służyć do grania muzyki religijnej i popularnej w kościołach, ale szybko zdobył popularność w Argentynie i Urugwaju, gdzie stał się typowym instrumentem w zespołach tanga. Tango to rodzaj muzyki i tańca pochodzący z Buenos Aires, stolicy Argentyny, który łączy elementy afrykańskie, europejskie i latynoamerykańskie.
Instrument ma bardzo charakterystyczne brzmienie, które nadaje tangu wyrazistości i emocji. Nie ma on przełączników rejestrów jak akordeon, więc jego ton można zmieniać tylko za pomocą różnego ciśnienia miecha i dmuchania ponad tonacją. To wymaga dużej umiejętności i ekspresji od grającego. Ma też skomplikowany układ klawiszy, który jest różny dla każdej strony instrumentu i zmienia się w zależności od tego, czy miech jest rozciągany czy zwijany. Dlatego gra na bandoneonie jest trudna do opanowania i wymaga wielu lat praktyki.
Urządzenie to ma 88 lub więcej guzików i czworokątną obudowę. Każdy guzik odpowiada za dwie nuty: jedną przy rozciąganiu miecha i drugą przy zwijaniu. Bandoneony są instrumentami unisonorycznymi, co oznacza, że nie można na nich grać akordów. Zamiast tego gra się pojedyncze nuty lub interwały (dwie nuty jednocześnie). Bandoneony są też instrumentami transponującymi: ich dźwięk jest o oktawę niższy niż nuty napisane na pięciolinii.