Cesária Évora była córką kucharki. Po śmierci ojca, jako dziecko, trafiła pod opiekę sióstr zakonnych. Po dwóch latach nauki gotowania i szycia wróciła do domu, gdzie zainteresowała się nocnym życiem Mindelo – portem kolonialnym. Występować publicznie zaczęła w wieku 16 lat w portowych barach, wtedy tez zarejestrowała pojedyncze nagrania dla radia. W 1975 przestała występować po paśmie niepowodzeń. Po pewnym czasie powróciła do muzyki, by nagrać dwie płyty: zbiorową, w Portugalii, wraz z innymi piosenkarkami z Republiki Zielonego Przylądka, oraz solową. Obie pozostały bez dużego rozgłosu. W 1986 poznała Francuza i Kabowerdyjczyka, José da Silva, przyszłego agenta i producenta, który zaprosił 47-letnią artystkę do Paryża. Dwa pierwsze albumy: La Diva aux pieds nus (1988) i Distino di Belita (1990), stanowiły próbę zaistnienia na rynku. Kolejny, Mar Azul (1991), był pierwszym całkowicie akustycznym, po jego wydaniu zrodziło się określenie “Bosonoga Diva”‘. Trzeci album (1992), z tytułową piosenką Miss Perfumado i Sodade, sprzedał się w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy zdobywając złotą płytę. Po jego wydaniu zaśpiewała recital w paryskiej Olympii. Wkrótce potem ukazały się kolejne albumy: Cesária (1995) i Cabo Verde (1997), obydwa były nominowane do nagrody Grammy, a Évora uznana została za muzyczne odkrycie lat dziewięćdziesiątych. Po tym sukcesie podpisałą nowe kontrakty z BMG France, dla którego nagrała albumy Café Atlantico i Sâo Vicente di Longe.

Cesária Évora wzięła udział w nagraniu muzyki do filmów: Besame Mucho, w filmie Great Expectations Alfonsa Cuarona (1997) i Ausencia, w filmie Underground Emira Kusturicy. Sama pojawiła się w epizodycznej roli matki młodego Kabowerdyjczyka w filmie Pola Cruchtena Black Dju i w kilkuminutowej sekwencji w O Testamento do Senhor Napomuceno Francesca Manso. Spiewała także w duetach, m.in. z Teofilo Chantre (Cabo Verde), Eleftherią Arvanitaki, Tanią Libertad, Adriano Celentano, Bernardem Lavilliers, a także, na życzenie Cesárii, z Charlesem Aznavourem. Chęć wspólnego zaśpiewania z Cesárią wyraziła nawet Madonna. Największy rozgłos zyskał utwór śpiewany w duecie z Salifem Keitą na płycie Moffou – Yamore. Wydane także zostały remiksy jej piosenek – Club Sodade.

W 2004 jej kolejne płyty otrzymał status złotych i platynowych. Płyta Voz d’Amor (Głos miłości) zdobyła nagrodę Grammy w kategorii World Music. W 2004 Évora otrzymała nagrodę Victoires de la Musiques i Medaille des Arts et de la Litterature. Ostatnia płyta Cesárii, Rogamar (2006), potwierdza przywiązanie artystki do muzycznej tradycji jej kraju i jej pozycję w artystycznym świecie w gatunku World Music. Na początku 2007 płyta została nominowana do Victoires de la Musique, a 27 lipca prezydent Francji, Jacques Chirac przyznał artystce najwyższe odznaczenie państwowe – Order Legii Honorowej.

Obecnie Cesária wspiera młodych kabowerdyjskich muzyków oraz finansuje ich koncerty. Bierze także aktywny udział w muzycznych przedsięwzięciach, mających zwrócić uwagę świata na problemy m.in. Afryki. Wzięła udział w nagraniach takich płyt jak Drop The Debt (2002, w apelu o anulowanie długów najuboższych krajów świata), RedHot+Rio, (nagrana w celu pomocy w walce z AIDS), Gaïa ( promującą ochronę środowiska naturalnego), Crianças di terra (promującą budowa wiosek dziecięcych). W marcu 2003 Cesária Évora jako pierwsza piosenkarka została ambasadorem Światowego Programu Żywnościowego przy ONZ.

Prywatnie Cesária jest niezwykle przywiązana do Cabo Verde i Mindelo, zarówno w życiu jak i na scenie wykazuje się skromnością i spontanicznością. Śpiewa wyłącznie po kreolsku (w dialekcie z São Vicente) lub po portugalsku (z wyjątkiem Besame mucho, na potrzeby filmu). Ma zasadę, że nigdy nie bisuje dwa razy. Identyfikuje się z tytułową “kobietą z wysp” (Amdjer de nos terra), z płyty Voz d’Amor. I choć ma przydomek “Królowa morny” i “Cesarzowa Wysp Zielonego Przylądka”, ona sama mówi o sobie: “ja jestem po prostu Cesária”.
[/tabitem] [tabitem] * La Diva aux pieds nus (1988);
* Distino di Belita (1990);
* Mar Azul (1991);
* Miss Perfumado (1992);
* Sodade, les plus belles mornas de Cesária (1994);
* Cesária (1995);
* Cabo Verde (1997);
* Café Atlantico (1998);
* São Vicente di Longe (2001);
* Cesária Évora Anthology (2002);
* Live in Paris (DVD, 2002);
* Voz d’amor (2003);
* Club sodade – Cesária Évora by… (2003);
* Live d’amor (DVD, 2004);
* Rogamar (2006).
[/tabitem] [tabitem]
[/tabitem][/cq_vc_tabs]