Gdy usłyszałem pierwsze frazy Du wahrer Gott und Davids Sohn, poczułem się tak, jakby ktoś wyrwał mnie z przyziemnej egzystencji i wsadził do wehikułu czasu, w którym lecę gdzieś pomiędzy Jerozolimą a Lipskiem, mijając starotestamentowych proroków i niemieckich kantorów w jednym, metafizycznym ciągu.

Ten utwór to coś więcej niż muzyka – to jest sakrament, który Bach podaje nam w postaci dźwięków. Orkiestra i chór przenikają się jak mgła w górach o świcie; każda nuta, każdy głos narasta, by po chwili opaść i ustąpić miejsca kolejnej fali harmonii.

Czułem, jakby ktoś przeszywał mnie włócznią liryzmu – najpierw delikatnie, a potem bez litości. Struny instrumentów smyczkowych, rozpięte między codziennością a wiecznością, wibrują i drżą, jakby chciały przywołać wszystkie emocje, jakie kiedykolwiek człowiek nosił w sobie. Wysokie rejestry sopranów porywają duszę, a mocne wejście basu przypomina, że wciąż mam ciało i żyję tu, na tej ziemi.

Zaciskam dłonie na ławkach, bo zapach drewna i starych modlitewników daje mi jakikolwiek punkt odniesienia – inaczej odleciałbym wraz z tymi wszystkimi aniołami, które Bach poupychał między nutami.

W „Synu Dawida, prawdziwy Boże” słychać nie tylko modlitwę, ale i jakiś rodzaj muzycznego buntu. Bo jak inaczej nazwać fakt, że w barokowych pasażach Bach potrafi w jednym takcie zawrzeć zarówno boskość, jak i człowieczeństwo?

Jedno spojrzenie na twarze śpiewaków i muzyków wystarczyło, by zobaczyć pasję i skupienie – jakby w tym krótkim momencie zrozumieli cały sens istnienia, a jednocześnie z trudem walczyli z niewidzialną siłą, która chciała ich porwać w zupełnie inny wymiar.

Teraz stoję przed świątynią i próbuję pozbierać myśli. Mroźny wiatr uderza w policzki, ale wewnątrz jestem rozgrzany. Jestem pewien, że to Bach spłynął na mnie niczym potok łaski, wyciągając z głębi serca najskrytsze pragnienia, tęsknoty i marzenia.

To, co właśnie przeżyłem, jest niemożliwe do opisania zwykłymi słowami. Może jedynie określenie „boska ekstaza” odrobinę zbliża się do prawdy. A jednak wciąż czuję niedosyt – bo kiedy muzyka ucichła, miałem wrażenie, że ktoś odebrał mi dostęp do najbardziej intymnej rozmowy z Nieskończonością.

Mam ochotę wrócić, poprosić organistę, żeby powtórzył choć fragment, cokolwiek, byleby przedłużyć ten stan. Ale tak to już jest z arcydziełami: dają nam przedsmak nieba, a potem znikają, pozostawiając głód piękna i tęsknotę za czymś, czego nie potrafimy do końca nazwać.

I chyba w tym cały sens: Bach w Du wahrer Gott und Davids Sohn przenosi nas na moment do świata, w którym każda nuta jest modlitwą, a każda sekunda to wieczność. Teraz tylko muszę znaleźć sposób, by zachować w sobie choć cząstkę tego uniesienia.

Bo w przeciwnym razie zwykła szarość życia może przygnieść mnie jak ciężka chmura. A ja już wiem, że gdzieś tam, ponad nią, unosi się Bachowski chór i woła: „Nie bój się, Syn Dawida jest z Tobą”.