Istnieją teorie (niepotwierdzone, ale nad wyraz malownicze), że 8 marca zrodził się w umyśle pewnej średniowiecznej czarodziejki, która w przerwie między warzeniem eliksirów a przeklinaniem niegrzecznych sąsiadów postanowiła, że skoro mężczyźni mogą mieć swoje boje, bitwy i rewolucje, to kobiety zasługują co najmniej na jeden dzień w roku, by świętować fakt, że świat bez nich byłby tak samo barwny, jak kapelusz czarodzieja z wyblakłym napisem „Bestseller” na wierzchu.

Owa czarodziejka – jak głosi opowieść – nie przewidziała jedynie, że z biegiem czasu Dzień Kobiet rozgości się na dobre, wdzierając się do kalendarzy polityków, poetów, przedsiębiorców i wszelkiej maści macherów od ceremonii. Niektóre źródła twierdzą, że w pewnym momencie władcy świata (najpewniej w kapeluszach z piórkiem) zapomnieli, iż święto to powstało po to, by uczcić determinację, siłę i spryt kobiet, a nie po to, by dorzucać jeszcze jedną okazję do rozdawania kwiatów z przeceny.

Tak czy owak, 8 marca wreszcie doczekał się należnego mu rozgłosu – w formie gromadnego wręczania tulipanów, goździków, a w bardziej magicznych krainach nawet kwiatów, które świecą w ciemnościach. I choć w wielu miejscach wciąż trwa walka o równe prawa i szacunek dla kobiet, to ten dzień przypomina, że kobiecość to nie tylko subtelna siła, ale też motor napędowy cywilizacji (i niejednej rewolucji!).

Życzenia
Z tej okazji – drogie Panie – życzę Wam, by każdy Wasz krok niósł pewność siebie godną bohaterki z najlepszej powieści fantasy, a każdy dzień dostarczał Wam radości, energii i szczypty cudownej magii. Niech wasz świat będzie pełen kolorów (i to nie tylko kwiatów wręczanych z okazji Dnia Kobiet), a wszystkie Wasze marzenia spełniają się z hukiem godnym wielkiej sceny finałowej.

Podsumowanie
Niech więc 8 marca pozostanie uroczystym przypomnieniem, że kobiety od zawsze miały w sobie iskierkę geniuszu i odwagi, a czasem nawet dość ironii, by podchodzić do świata z dystansem. Wszak bez tej odrobiny humoru i perspektywy rodem z powieści Terry’ego Pratchetta nie byłoby tak wesoło… a tulipany mogłyby przestać kwitnąć. Zatem świętujmy, doceniajmy, śmiejmy się i pamiętajmy – jeden dzień w roku to zdecydowanie za mało, by oddać hołd połowie ludzkości, która nierzadko napędza całą resztę.