4 Marca

Drodzy fani, miłośnicy skrzypiec, wielbiciele burz w filiżance i symfonii w każdej kropli deszczu!

Dziś, w dniu, który przypadł mu w udziale na tym padole łez, oddajemy hołd samemu Antonio Vivaldiemu. Tak, temu od „Czterech Pór Roku”. Temu, który udowodnił, że nawet w najbardziej ponurej jesieni można znaleźć nutę nadziei, a w najgorętszym lecie – chwilę wytchnienia (no, chyba że grasz na skrzypcach non-stop, wtedy to już inna bajka).

Nie będziemy tu, rzecz jasna, rozprawiać o technikaliach. O kontrapunkcie, allegro i adagio. Vivaldi to nie podręcznik do teorii muzyki. To raczej… butelka dobrego wina, otwierana w odpowiedniej chwili. To słońce, które przebija się przez chmury, gdy najbardziej tego potrzebujesz. To moment, kiedy zdajesz sobie sprawę, że świat, choć pełen absurdów i kapryśnych bogów, jest jednak całkiem niezłym miejscem. Przynajmniej na tyle, żeby napisać o nim kilka ładnych melodii.

Dziękujemy Ci, Antonio, za to, że pokazałeś nam, że wiosna to nie tylko topniejący śnieg, ale też szansa na nowe początki. Za to, że lato może być upalne, ale i pełne radości. Za to, że jesień to nie tylko opadające liście, ale też bogactwo barw i wspomnień. I za to, że zima, choć mroźna, może być piękna i pełna zadumy.

Dziękujemy Ci za to, że nauczyłeś nas słuchać. Słuchać wiatru, deszczu, śpiewu ptaków. Słuchać, a nie tylko słyszeć.

Dziękujemy Ci za to, że byłeś kapłanem, kompozytorem, nauczycielem i… (jak plotka głosi) rudowłosym czarodziejem.

Dziękujemy Ci za muzykę, która trwa, mimo upływu czasu i zmieniających się mód. Muzykę, która, jak dobry przyjaciel, zawsze jest gotowa wysłuchać i pocieszyć.

A teraz, drodzy fani, wznieśmy toast – herbatą, winem, wodą z kałuży (jeśli taka nasza dola) – za Antonio Vivaldiego! Niech jego muzyka rozbrzmiewa w naszych sercach, aż do końca świata i jeden dzień dłużej!

P.S. Jeśli ktoś z Państwa jest skrzypkiem, to proszę ćwiczyć! Vivaldi nie lubi fuszerki.
A jeśli nie jest, to zawsze można posłuchać. To też całkiem niezła opcja.