Ale to nie tylko baśń o karle. I chociaż zabawny na pierwszy rzut oka, wątek ten tak naprawdę odkrywa złożoność ludzkich uczuć. Hoffman, w tej uroczej karczmie, staje się lustrem, w którym odbijają się jego pragnienia i żale. Każda z jego opowieści to kolejna cegiełka w budowli jego serca – budowli pełnej nieszczęśliwych miłości i tragicznych zawirowań losu.

I oto pojawia się Stella, ta najukochańsza, rozpalająca serce Hoffmana do czerwoności. Gdy jej obraz pojawia się w jego myślach, atmosfera staje się jeszcze bardziej intensywna. Jakby steam punkowy świat zamieniał się w romantyczną baśń. I nagle, w tej chwili pełnej magii, serce widza bije mocniej. My również na chwilę stajemy się częścią tej wspaniałej opowieści. Przeżywamy z Hoffmannem jego radości i smutki, a nasze serca biją w rytm jego piosenki.

Opowieści Hoffmana to więc nie tylko historia o miłości, ale i o poszukiwaniu samego siebie. To wołanie o to, by złościć się na świat, a jednocześnie śmiać się z jego absurdów. Oto zachęta do tego, by otworzyć swoje serce na nowe doznania i nie bać się odrzucenia, bo w końcu miłość, choć czasem bolesna, jest esencją życia.