Czas czytania: 3 minuty

Dido i Eneasz

OPERA, KTÓRA WYGRAŁABY TINDERA, GDYBY NIE TE PRZEKLĘTE WIEDŹMY

Podróż przez łzy, zdrady i barokowe dramaty, które sprawią, że zapomnisz o Netflixie

AKT I:

GDYBY PURCELL ŻYŁ DZIŚ, PISAŁBY TRASH METAL

Wyobraź sobie Londyn, 1689 rok. W szkole dla panienek, gdzie pachnie atramentem i stęchlizną, grupa nastolatek w sukienkach do kostek odgrywa miłosną apokalipsę. Dido szlocha, Eneasz pierzcha jak przestraszony golden retriever, a czarownice tańczą wokół kotła, który pewnie parzy herbatę dla królowej. Henry Purcell, gość w peruce i czerwonym fraku, puka w klawesyn jak wariat, krzycząc: „To będzie hit, ziomeczki!”.

I był hit. Bo „Dido i Eneasz” to nie opera – to barokowe reality show, gdzie miłość przegrywa z polityką, a bohaterowie umierają, zanim zdążą zamówić drugie piwo.

AKT II:

DLACZEGO WSZYSCY CHŁOPAKI TO DUPAŃCE?
(PYTA DIDO, CIĄGLE SINGIELKA)

Dido, królowa Kartaginy, to pierwsza antyfeministka w historii opery. Zakochuje się w Eneaszu – typowym fuckboju w zbroi – który ma misję: „Muszę zbudować Rzym, kochanie, więc spadamy”. Jego wymówka? „Bogowie każą!”. A jak już nie bogowie, to czarownice, które podszywają się pod SMS od Zeusa.

Purcell wiedział, co robi. Gdy Dido śpiewa „When I am laid in earth”, wszystkie kobiety w sali wyciągają chusteczki,
a faceci udają, że coś wpadło im do oka.
Ten lament to nie aria – to pierwszy w historii diss track na mężczyzn.

AKT III:

CZAROWNICE, KTÓRE SĄ LEPSZE OD INFLUENCEREK

W oryginale Wergiliusza bogowie rządzą losem ludzi. Purcell i Tate mówią: „Nie, ziomki, zróbmy czarownice!”. Te wiedźmy to barokowe wersje Kardashianek – knują, plotkują, niszczą związki dla jaj. Ich aria „Harm’s our delight” brzmi jak rap battle w piekle.

A gdy chór śpiewa „Destruction’s our delight”, czujesz, że Purcell miał dokładnie taki sam stosunek do miłości jak Taylor Swift w Reputation.

AKT IV:

DLACZEGO NIKT NIE MÓWI O TYM,
ŻE DIDO TO PIERWSZA GIRLBOSS?

Dido rządzi Kartaginą, buduje imperium, a potem… wpada w sidła miłości jak ja w sidła promocji na Zalando. Jej śmierć to metafora każdej kobiety, która dała się zwieść facetowi z „misją”. „Remember me!” – krzyczy, ale Eneasz już płynie do Włoch, słuchając podcastów o rozwoju osobistym.

PODSUMOWANIE:

CZEMU TA OPERA WCIĄŻ BOLI?

Bo „Dido i Eneasz” to nie historia sprzed 300 lat. To twój ostatni związek w barokowych majtkach. To dowód, że muzyka może być bronią masowej zagłady dla uczuć. Purcell nie komponował – on komponując krwawił z ciała swego na nutach, a my do dziś zbieramy te krople.