BWV 73

Chorał wprowadzający rozpoczyna się konsekwentnie powtarzaną w partiach instrumentalnych czterodźwiękową sekwencją, aforystycznym motywem przewodnim, w którym odbrzmiewają słowa “Panie, jak chcesz”.

Rzeczywiście, ten religijny dyktat wydaje się być dosłownie wbity w styl staccato materiału orkiestrowego, a także partię waltorni (która została zastąpiona w późniejszej wersji przez “Organo obbligato”).

Wymagający charakter tej części jest równoważony wyłącznie przez dwa oboje, których kojące sekwencje w tercjach łagodzą nieco sztywność boskiego nakazu. Poniższa sekcja wokalna wykorzystuje technikę tropowania.

Tutaj każdy fragment tekstu chóralnego śpiewanego do melodii “Wo Gott der Herr nicht bei uns halt” Kaspara Bienemanna (1582) zostaje zastąpiony solówką wokalną, która odnosi “obiektywne” przesłanie chorału do ponadczasowych zmagań i konfliktów ziemskiej egzystencji.

 W tych fragmentach tenorowych, basowych i sopranowych stopniowe przechodzenie od zwątpienia w Bożą obietnicę i cel ludzkiego cierpienia do wypowiedzi ufności i nadziei dokonuje się ze szczególnym kunsztem tekstowym i muzycznym.

W kolejnej arii trio “Ach, nalej jeszcze ducha swego radosnego” tenor, wsparty prostym akompaniamentem continuo, kontynuuje elegancko płynącą melodię wprowadzoną przez obój. Mimo bogatej kolorystyki, powściągliwy gest muzyki, westchnienie części środkowej i nieco tęskna tonacja Es-dur sugerują, że prawdziwym sednem sprawy nie jest ziemska przyjemność, ale spokój odnaleziony w akceptacji nieuchronnego losu ludzkości.

Rozpoczynający się nagłą modulacją i okrzykiem “Ach!”, następujący po nim recytatyw basowy oddaje chwiejną naturę ludzkiej woli, interpretowaną muzycznie poprzez odwrócenie septymy między continuo a głosem na słowo “perwersyjny”. Wraz z płynnym przejściem do następującej po niej arii, recytatyw staje się częścią większej, unikalnej struktury muzycznej.

Ten swobodnie kontrapunktyczny ruch rozpoczyna się od co najmniej 16 powtórzeń sentencji “Panie, jak chcesz”, oferując przejmującą i emocjonalną interpretację chrześcijańskiej gotowości do śmierci i zwycięstwa nad śmiercią. Ze swoimi westchnieniami i dynamicznymi kontrastami ta sekcja jest niezwykle bogata w afekty.

Rzeczywiście, w kantylenie basowej solista – przy akompaniamencie smyczków pizzicato – zdaje się niemal śpiewać własne requiem. Tym pobożnym łabędzim śpiewem Bach tworzy muzyczny obraz poddania się woli Bożej, który bez wątpienia pocieszył wielu słuchaczy – zarówno w czasach Bacha, jak i naszych.

W swojej prostocie i powściągliwości zamykający chorał “Taki jest zamysł Ojca” oferuje chwilę wyjątkowej czułości i pocieszenia.