9 Marca

„Barbie, czyli o sztuce konstruowania doskonałości na przykładzie plastikowej alegorii”

W pewien marcowy dzień roku 1959, w gabinecie o ścianach przyciasnych jak staniki przyszłych kobiet, zebrało się grono mężczyzn w garniturach. Celem narady było „stworzenie kobiety idealnej”. Nie chodziło przy tym o kobietę, rzecz jasna, lecz o lalkę. Bo jakżeby inaczej?

Urzędnik A (przeglądając dokumentację): „Proszę państwa, wedle obliczeń naszych naukowców, idealna kobieta winna mieć talię tak wąską, by móc ją objąć dwoma palcami. O ile, oczywiście, palce te należą do mężczyzny”.
Urzędnik B (kiwając głową): „Słusznie. Dodajmy też nogi długie na 17 centymetrów ponad normę. Byleby nie umiały uciekać”.

Grono zawzięcie notowało. Ktoś zapytał: „A głowa? Czy ma coś zawierać?”. Zapadła cisza. W końcu Urzędnik C wzruszył ramionami: „Głowa? Niech będzie ładna. Resztę załatwią uchodzące biodra”.

I tak oto Barbie przyszła na świat – syntetyczna ikona, której jedyną funkcją było leżeć w pudełku i przypominać kobietom, że prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się ich własne ciało. A Ken? Ken powstał przypadkiem, gdy któryś z urzędników rzucił: „A dajcie jej jeszcze faceta. Tylko niech nie ma brzucha. Brzuchy są… nieestetyczne”.

Epilog:
Gdy Barbie trafiła na półki, kobiety masowo zaczęły ćwiczyć, by upodobnić się do kawałka plastiku. Mężczyźni zaś wpadli w zachwyt: „Nareszcie! Obiekt, który nie starzeje się, nie mówi i zawsze się uśmiecha!”. A naukowcy, dumni z dzieła, przystąpili do kolejnego projektu: lalki „Przeciętny Kowalski”. Szkic przedstawiał figurę z brzuchem piwnym i marzeniami o emeryturze. Ale to już temat na inną opowieść.

Morał (jeśli już musi być):
„Perfekcja to stan, w którym wszyscy są nieszczęśliwi, ale przynajmniej mają powód, by milczeć”.