Augmentacja – technika imitacyjna polegająca na wydłużeniu, najczęściej dwukrotnym, wszystkich wartości rytmicznych tematu. Szeroko wykorzystywana w barokowej polifonii i przekształceniach wariacyjnych. Techniką odwrotną do augmentacji jest dyminucja.

a tempo (wł.) – we właściwym tempie; oznacza powrót do poprzednio oznaczonego w utworze tempa, po jego chwilowej zmianie; oznaczenie często stosowane w częściach repryzowych.

Artykulacja (z łac. articulatio = rozczłonkowanie) – jest to sposób wykonania kolejnych dźwięków. eden z elementów dzieła muzycznego, określający sposób wydobycia i kształtowania dźwięku. Artykulacja kształtuje także frazowanie i nadaje utworowi muzycznemu odpowiedni wyraz i dopełnia go pod względem technicznym. Najważniejsze rodzaje artykulacji: staccato, portato, legato.

Andante (wł. idąc) - 1. Pojęcie to jest określeniem tempa umiarkowanego; andante cantabile – w tempie umiarkowanym i śpiewnie; andante con molto – w tempie umiarkowanym, z ożywieniem, tj. nieco szybciej niż andante.

Allegro (wł.) – oznacza wesoło, ruchliwie. 1. Jest to określenie szybkiego tempa. 2. określenie tytułowe samodzielnego utworu instrumentalnego, np. pierwszej części sonaty (tzw. allegro sonatowe), symfonii, kwartetu, koncertu itp., utrzymywanej w tempie allegro. alt ( wł. alto, z łac. altus = wysoki, głęboki) – 1. Jest to niski głos żeński lub chłopięcy o przybliżonej skali f- d2. 2. W czterogłosowym chórze mieszanym jest to nazwa drugiego po najwyższym głosu.